İttifaq MİRZƏBƏYLİ
[email protected]

Məlum deyil, zaman bu insanları beynəlxalq aləmdə üzüqara elədi, yoxsa onlar zamanın zayını çıxarırlar. Hər halda faktdır. Fransa kimi zəngin idarəçilik tarixi və müasir siyasi-diplomatik, elmi-texniki nailiyyətləri olan dövlətin başçısı öz xalqını qınaq ünvanına çevirib. Qətiyyətlə deyə bilərəm ki, fransız xalqı belə urvatsız, heç kəsin inanmadığı, hamının gülüş obyektinə çevrilən, dövri olaraq, “yumurta atəşinə” tutulan liderə layiq deyil. Bu xalqın çox dəyərli simaları olub. Emmanuel Makron dönəmi isə Fransanın da, fransız xalqının da geriyə addımladığı illər kimi yaddaşlarda qalacaq. 

Nə demək istəyirik? Məqsədimiz Emmanuel Makronun o boyda vəzifə sahibinə yaraşmayan riyakarlığını, ya­lançılığını və saxtakarlığını xatırlatmaq­dır. Cəmi beş gün əvvəl – avqustun 29-da Azərbaycan Prezidentinə zəng edən Makron dedi ki, Cənubi Qafqazda vəziyyətin sabitləşdirilməsi və mövcud gərginliyin aradan qaldırılması üçün Fransa da öz tərəfindən töhfə verməyə hazırdır. Hətta, təklif etdi ki, Fransa və Azərbaycanın aidiyyəti qurumlarının tə­masları davam etdirilsin. Onun İrandakı həmfikirləri, ermənilərin isə “ögey bacı­ları” demişkən “xub!” Amma... 

Ertəsi günü xəbər gəldi ki, Paris şəhərinin meri Ann İdalqonun başçılıq etdiyi təxribatçı dəstə Laçın rayonu əra­zisində dövlət sərhədimizə gəlib... Yəni Azərbaycanın daxili işlərinə qarışmaq cəhdi edilib. Əgər Makronun fikirlərində səmimiyyət var idisə, onda mer nə üçün Azərbaycana “səlib yürüşü” təşkil edir­di? Yaxud, bu qadın öz başının dəstə­si ilə müstəqil dövlətin rəhbərliyinə və ordusuna təzyiq etməyə gələcəkdisə, onda Makron nə üçün “gopa basırdı”? Yeri gəlmişkən, Fransanın bəzi şəhər­ləri Qarabağ şəhərləri ilə “qardaşlaşan­da” da Yelisey sarayından demişdilər ki, həmin addımların bizim dövlət siyasə­timizə dəxli yoxdur. Yəqin ki, indi Ann İdalqonun hoqqasını da elə qiymətlən­dirəcəklər. 

Xatırladaq ki, Fransanın bir neçə bələdiyyə başçısının Xankəndi və ya Qarabağın digər şəhərləri ilə “qardaş­laşması” Azərbaycan diplomatiyasının ifşaedici hücumlarına məruz qalmış, hə­min bələdiyyə rəhbərləri qələt elədikləri­ni başa düşərək, öz qərarlarını birtərəfli şəkildə ləğv etmişdilər. Təbii ki, Ann İdalqoya da regionun və Avrasiyanın ən qüdrətli dövlətlərindən birinin daxili işlə­rinə müdaxilə cəhdinə görə nə boyda səhv etdiyi anladılacaq və o da əməllə­rinə görə cavab verməli olacaq. 

Ekspertlər yazırlar ki, Makronun Bakıya zəng etməsindən dərhal sonra İdalqonun Laçına gəlməsi onun Azər­baycan xalqının xanıma, qadına hörmət və ehtiramla yanaşdığını bilməsindən irəli gəlirdi. O düşünürdü ki, qrupun rəh­bəri qadındır – deyə, azərbaycanlılar bu təxribatçı dəstəyə “yaşıl işıq” yandırıb ölkəyə buraxacaqlar... Başqa bir eks­pert isə yazır ki, insan, bu məqamda mer özünə qarşı nə qədər hörmətsiz olmalıdır ki, bir sürü separatçının dalına düşüb bu hoqqalardan çıxsın?

Hələ, bu az imiş kimi, Xankəndi­də səs yayılmışdı ki, İdalqo Vaqif Xa­çatryanı Azərbaycandan almaq üçün Qarabağa gəlir. Aldımı? Mən bilən, yox! Qarabağda “aclıqdan qırılanlara” huma­nitar yardımı təqdim etdimi? Yox. Laçın sərhəd nəzarət – buraxılış məntəqə­sini açdırdımı? Yox! Fransanın Cənubi Qafqazda söz sahibi olması üçün han­sısa uğurlu addım ata bildimi? Təbii ki, yox! Çünki onun Azərbaycan ərazisinə müdaxilə etməyə mandatı da yox idi, başqa dövlətin ərazizisində fəaliyyət göstərməyə vizası da. Üstəlik, bey­nəlxalq hüququn təməl prinsiplərini də anlamırmış. 

Bu məqamda xatırlatmaq istədiyi­miz başqa bir fakt da var. Belə ki, İkinci Qarabağ müharibəsindən təxminən bir il sonra – 2021-ci il sentyabrın 28-də “France 24” televiziya kanalına müsa­hibə verən Azərbaycan Prezidenti İlham Əliyev demişdi ki, bizim Fransa ilə Er­mənistanın tarixi əlaqələrindən, Fransa­da fəal erməni icmasının olmasından və onların qərar qəbul edən şəxslərə müm­kün təsirindən xəbərimiz var: “Ancaq, səmimi desəm, müharibə zamanı Fran­sa özünü dürüst vasitəçi kimi aparmadı. Fransa tərəf seçdi – Ermənistanın tərə­fini. Özünün hərəkət və bəyanatlarında Azərbaycanı açıq şəkildə ittiham etdi və qərəzli yanaşma nümayiş etdirdi... Lakin bir ölkə vasitəçi olması ilə bağlı ATƏT-in mandatına sahibdirsə, bu hal­da ölkə bitərəf olmalıdır”.

Biz, şəxsən mən elə güman edirdim ki, Azərbaycan Prezidenti məhz Fransa telekanalına müsahibə zamanı belə açıq danışırsa, faktları olduğu kimi dilə gəti­rirsə, onda rəsmi Paris müəyyən nəti­cə çıxarar. Çünki Azərbaycan rəhbərliyi Fransanın qeyri-səmimi, hətta, riyakar­lıqla dolu münasibətini dəfələrlə ifşa elə­mişdi. Ancaq Emmanuel Makron nəinki nəticə çıxarmadı, hətta, gözlənilənlərin əksinə olaraq, anti-Azərbaycan mövqe­yini daha da sərtləşdirdi, riyakarlığının dozasını gündən-günə artırdı. 

Yadımdadır. Bu il mayın 27-də Azər­baycan Prezidentinə Respublika Günü münasibətilə təbrik göndərən Fransa Prezidenti yazırdı: 

“Cənab Prezident, əziz İlham!

Mən Sizinlə Qafqazın və qitəmizin üzləşdiyi çağırışlar haqqında müba­dilələrimizi davam etdirməyə imkan verəcək, iyunun 1-də Kişineuda Avropa Siyasi Birliyinin ikinci sammitində yeni­dən görüşməkdən məmnunam. Ümid edirəm ki, Praqada olduğu kimi, bu sammit da bizə Azərbaycan ilə Ermə­nistan arasında aparılan danışıqlara öz dəstəyimizi verməyə imkan yaradacaq”.

Ancaq çox təəssüf ki, cənab Makron Praqada olduğu kimi Kişineuda da riya­karlıq, ikiüzlülük edərək, Azərbaycan ərazilərinin 20 faizini viranəyə çevir­miş, yüzlərlə yaşayış məntəqəmizi yer üzündən silmiş, otuz il bütün təbii sər­vətlərimizi talan etmiş işğalçı, terrorçu və təxribatçı Ermənistana haqq qazan­dırmağa çalışdı. Prezident İlham Əliye­vin qətiyyəti, siyasi-diplomatik məntiqi və arqumentləri qarşısında tab gətir­məyəndə bir çox məqamlarla razılaşsa da, iki gün sonra bütün dediklərinin ək­sini söylədi. Yəni Paris meri Ann İdalqo­nun avqustun sonunda Laçında törətdiyi həyasızlığı Fransa prezidentinin iyunun əvvəlindəki riyakarlığının yanında toya getməlidir. 

Bütün bunlar sübut edir ki, Emmanu­el Makronun dövründə Fransanın ipinin üstünə odun yığmaq olmaz. Çünki onun zəngi nə qədər “səmimidirsə”, danışdığı yalanların rəngi də bir o qədər ağdır. 

Bir də ki, biz Makrondan niyə inciyi­rik? O, haqlı olaraq etiraz mitinqlərinə çıxan öz xalqını təpik altına salmağı, atlı polislərlə tapdalatmağı, təlim gör­müş itlərin cənginə verməyi, dünyanın əksər ölkələrində qadağan edilmiş qaz­larla cəzalandırmağı məqbul sayırsa, biz ondan hansı insani hissləri gözləmə­liyik ki?