Tanınmış şair-publisist Əbülfət Mədətoğlunun 65 yaşı tamam olur. O, ömrünün az qala, yarısını – 30 ildən çoxunu məcburi köçkün kimi yaşayıb. Əbülfət müəllim Qarabağın ən qədim türk obalarından biri olan Tuğda doğulub-böyüyüb. 

Adı tarixlərə düşmüş ulu oğuz yurdu­nun 30 il doğma el-obasından perik sa­lınmış şair oğlu Prezident İlham Əliyevin Xocavəndin azad edilməsinin birinci il­dönümündə rayon ictimaiyyətinin təmsil­çiləri ilə bu torpaqda keçirdiyi görüşdən sonra dövlət başçısı ilə birlikdə doğma kəndində də olub, onun qədim tarixi və zəngin təbiəti barədə qalib Komandana məlumat verib. Əbülfət Mədətoğlu həmin görüşü və doğma kəndini ölkə rəhbəri ilə bir yerdə ziyarət etməsini çəkdiyi ağ­rı-acıların qarşılığında talenin ən böyük qisməti və misilsiz bir mükafat kimi qəbul edib.

Bu yurdsevər soydaşımız, istedadlı şair və yetkin publisist barədə düşünən­də ilk olaraq yadıma düşən belə bir müdrik kəlam olur: “Xalq qarşısında söz söyləyən insan yaxşı bir qəlbə, parlaq bir vicdana, gözəl bir əxlaqa malik olmalı­dır”. Bu sözlər Əbülfət Mədətoğlunun da boyuna biçilib. Onun poetik və publisistik yaradıcılığının ictimai məzmunu və bə­dii-estetik özəlliyi barədə zaman-zaman Bəxtiyar Vahabzadə, Elçin, Ramiz Röv­şən, Seyran Səxavət, Vaqif Bəhmənli, Vaqif Yusifli kimi görkəmli şair-yazıçılar, tənqidçilər gənclik illərindən bəri dəyərli fikirlər söyləyiblər.

Bunlar barədə əvvəldən məlumatlı ol­sam da, onunla tanışlığım BDU-nun jur­nalistika fakültəsini bitirib “Ədalət” qəze­tində işlədiyim vaxtdan başlayıb. Qəzetin o zaman ilk və yeganə qadın müxbiri olduğumdan, hamıdan hörmət-ehtiram görürdüm. Qəzetin baş redaktorunun birinci müavini Əbülfət Mədətoğlunun həssaslığı və köməyi isə “bir pay” artıq idi. Onunla hadisələrə yanaşmamızda, üslub tərzimizdə olan uyğunluq bizi daha da yaxınlaşdırmışdı. Gözü-könlü toxluğu, mənliyini ehtiyacdan uca tutması bu duy­ğusal insanı kollektivin sevimlisi eləmişdi. Qəlbində davamlı olaraq daşıdığı Qara­bağ ağrısı, yurd itkisi, köçkünlük ehtiyac­ları onu əyməmiş, əksinə, daha güclü və çalışqan eləmişdi.

İllər keçəndən sonra – Şuşa mənfur düşməndən azad olunduğu günün səhə­ri redaksiyaya getdim. Yenə illər əvvəlki kimi kiçik otağında yazı-pozu ilə məşğul idi. Bu dəfə üz-gözündə illər boyu yox olmuş xoşbəxtlik, öyünc aşıb-daşırdı. Ar­tıq qarşımda ilk dəfə 1992-ci ildə gördü­yüm, kədər yükü altında inləyən Əbülfət müəllim deyil, Qarabağ zəfərindən qanad taxıb uçmaq istəyən məğrur bir insan da­yanmışdı. 

Şair-jurnalist dostumuzu təbrik edərək dedim: “Bitdi qardaş, səni ağrı­dan o ağrı-acılar”. O, bir-necə dəqiqə danışa bilmədi. Sevincdən qəhər onu boğdu. Gözləri danışdı, birdən uşaq kimi hönkürdü və dedi: “Qərənfil qızım, min şükür, Tanrı bu günü görməyi mənə qis­mət etdi”. Bu bəxtəvər və şükran görkə­mi Vaqif Yusiflinin onun barəsində dediyi yığcam və mənalı bir deyimi yada sal­dı: “Əbülfət Mədətoğlu kiçik bir otaqda böyük dünyanı görür”. Əlavə edək ki, o “böyük dünya” 30 il Əbülfət müəllimin də Qarabağ harayını eşitmədi. İndi isə onun dünyaya sığmayan sevincindən həmin “dar ürəklər” qəm dəryasına batmışdı.

Əbülfət müəllim hələ məktəb illərində mətbuatda çıxış etməyə başlayıb. “Azər­baycan pioneri”, “Azərbaycan gəncləri”, “Sovet kəndi” qəzetlərində müxtəlif möv­zularda yazıları çap olunub. Bədii yara­dıcılığa da o illərdə başlayıb. Onda hələ Vaqif müəllimin sonralar deyəcəyi “bircə misrasından tanınan şair” deyildi. Onda hələ çoxsaylı kitabların, saysız- hesabsız bədii və publisistik yazılarında müəlli­fi deyildi. Şeirləri Türkiyədə, İranda çap olunmamışdı. Onda Əbülfət müəllim nə Əməkdar jurnalist idi, nə də “Qızıl qələm”, “Qızıl kəlmə”, “Məmməd Araz”, “Media açarı” və s. mükafatlara layiq görülmüşdü. O zaman arzularına doğru uzanan ümidli-işıqlı bir yolun lap başlanğıcında idi.

İllər kecdi, Əbülfət Mədətoğlu çox istəyinə qovuşdu. İmzası tanındı, sevildi, söz aləminin sayılıb-seçilən qələm sa­hiblərindən biri oldu. Ağrı-acılarını əridib oxucularında sabaha inam yaratmağa çalışdı. Bir gün haqqın qalib gələcəyinə inandı.

Türk dünyasının sevimli şairi Bəxtiyar Vahabzadə Əbülfət Mədətoğlunun yara­dıcılığı haqqında yana-yana yazmışdı: “Onu oxuyanda varımdan yox oluram, tüstüm təpəmdən çıxır. Köz-köz olur ürə­yim”. Sabir Rüstəmxanlı isə onun şeir dünyası barədə demişdi: “Bu poeziya güzgüdür və müəllifin bütün ruh aləmini, həyatını, yaşam tərzini nümayiş etdirir”.

Əbülfət Mədətoğlu həyatda, mətbu­atda olduğu kimi, poetik dünyasında da sadədir, səmimidir. Yazı və ifadə tərzi ay­dın və lakonik olduğundan oxucusunun qəlbinə tez yol tapır, onun ruhunu durul­dur, əqidəsini saflaşdırır. Odur ki, bu gün Azərbaycanın söz məkanında, musiqi dünyasında özünəməxsus yeri olan bir qələm əhlidir. Onun onlarla şeirinə mu­siqilər bəstələnib. 

2016-cı ildə qələmə aldığı “Təqdimat­dan sonrakı təqdimat” başlıqlı məqalə­sindəki sonuncu cümlə isə bu gün Əbül­fət müəllimin necə uzaqgörən bir qələm, söz əhli olduğuna sübutdur: “Biz öldürül­müş torpaqlarımızı çiynimizdə tabut kimi yox, əllərimizin üstündə millətimizə, bü­tövlüyümüzə qaytarıb qovuşduracağıq!” Bəli, ürəklə, inamla deyilən bu söz bizə 44 günlük Böyük Zəfərimizin sevincini yaşatdı və öldürülmüş o torpaqlarımıza zəfərlə qayıdaraq, həyat verdik, işğaldan azad etdik. 

Qərənfil DÜNYAMINQIZI,
Əməkdar jurnalist