(yaşantı)

Koronanın tüğyan elədiyi vaxtlar idı. Şəhərdə əhalini bəzən blokdan çıxmağa belə qoymurdular. Həkimlər də camaatı elə qorxudurdular ki…

Nə gizlədim, mən də yaman qorxur­dum. Qorxurdum yox, ee, üyüdürdüm... Marketdən aldığım ərzağı, demək olar ki, spirtlə yuyurdum. 

Həm də darıxırdım. Dünyaya niga­ran-nigaran baxırdım. Elə bilirdim ki, bir də dönməyəcək o dəmlər. Bir də dostlarla yığışıb çay içməyəcəyik. Bir də ürəyimiz istəyəndə doğmalarımıza, dostlarımıza sa­rılmayacağıq, harasa üz tutub getməyəcə­yik.... 

Nigarançılıq, doğrudan da çox pis şey­miş. Günlər də acı bağırsaq kimi uzanırdı. Biri yazırdı ki, dünya düzəni dəyişəcək, əhalinin çoxu qırılacaq. O biri yazırdı ki, koronaya qarşı dərman ən tezi 2026-ci ilin axırında hazır olacaq. Bir ara da yazdılar ki, artıq Avropa ölkələrində, ABŞ-da in­sanlara cip yerləşdirirlər. 

Medianın yazdığına görə, koronaya qarşı ən effektiv mübarizə işi Azərbaycan­da aparılırdı. Ümumdünya Səhiyyə Təş­kilatı da bizləri tərifləyir, təşəkkür edirdi.Çünki biz bu işdə bəzi ölkələrə yardım edir, maska da göndərirdik. Halbuki, o boyda Amerikada bu virusdan ölənlərin sa­yını eşidəndə adam az qalırdı dəli ola.

Amma Avropa öz kefində-damağında idi. Karantini gah yumşaldırdı, bir neçə gün keçməmiş yenidən ağırlaşdırırdı. Üstə­lik, koronaya görə xalqa pulsuz maska və çoxlu pul verirdi. Bizdə isə maska aptek­lərdə 20-30 qəpiyə satılırdı. Halbuki dəyə­ri heç 10 qəpik deyildi. Özü də deyirdilər ki, maskanı gərək tez-tez dəyişəsən. Daha hansı pulla alınacağını deyən, bildirən yox idi. Ailələr vardı, heç çörəyinin, suyunun pulunu tapa bilmirdi. İşləməyən ailə üzv­lərinə 2 ayda verilən pul da 15 günə bəs eyləyə-eyləməyə...

TƏBİB isə deyirdi, yaşamaq istəyirsi­nizsə, dözün! Xumar Qədimova da oxu­yurdu ki, bir azca da döz, döz... Bax, elə çətini bu dözmək məsələsi idi.

Nə isə, gəlin belə xırda məsələlərə görə başımızı ağrıtmayaq. Olan oldu, keçdi...

Hə, o günlərdə gündüzlər çox vaxt bal­konda oturub, bu gözəlim dünyanı dönə-dönə seyr edirdim. Sonra qıyıqgöz “ki­tay”ların atabaatasına o ki, var söyürdüm. Qardaşım da arabir zəng edib deyirdi ki, istidə nə oturmusan o şəhərdə, çıx gəl kən­də. Burada korona-morona nə gəzir, hərə öz işində-gücündədi... 

Mən onda ürəyimdə kəndimizin adam­larını dünyanın ən bəxtəvər insanları sa­nırdım: “İlahi, gör dünyada necə xoşbəxt yerlər var, e, orada korona yoxdu, insanlar istədikləri ilə əl tuturlar, öpüşürlər, hara istəsələr gedirlər...”

Balkonda bir çiçək vardı. Bekarçılıq­dan tez-tez torpağını yumşaldır, su verir­dim.

Söhbətləşməyə adam olmadığından bəzən o ətirşah gülü ilə danışırdım. De­yirdim ki, sənə nə var, ee, Günəş hər gün çıxır, suyunu da mən verirəm. Korona da sənə heç-zad eyləyə bilməz. Darıxmağın da yoxdu. Mən binəva isə...

Üçüncü mərtəbədə yaşayan bir qonşum vardı, adı Rahim idi. Sakit, dolu bədənli bir gənc idi. Necə olmuşdusa, əməliyyat­dan sonra qıçları tutulmuşdu. Həkim ona tapşırmışdı ki, hər gün bir-iki saat gəzməyə çalışsın…

Amma Rahim nə illah eləyirdi, ayağını torpağa düz basa bilmirdi. Həyat yoldaşı Ceyran da daim yanında idi. Rahimin ye­riyə bilməməsi Ceyranı çox üzürdü. İçin-için ağlayırdı. Mənə elə gəlirdi ki, Rahimin ayaqları açılmasa, Ceyran bu dərdə dözə bilməyəcək...

Axşamlar mən də həyətə düşür, şəkil­dəki gözəl kötüyün ətrafında gəzişirdim. Bu dəqiqələrdə Ceyran yenə Rahimin qolundan tuta-tuta onun addımlamasına kömək olmağa çalışırdı. Mən qonşularıma ürək-dirək vermək üçün deyirdim:

- Rahim, qardaşım, darıxma, səbirli ol. Hər şey düzələcək. İnşallah, yeriyəcəksən də, yüyürəcəksən də... 

Bu sözlərdən sonra Ceyran bacı gü­lümsəməyə çalışırdı...

Bir çoxları kimi mən də “yol” tapıb şəhərdən çıxdım. Yolda öz-özümə deyir­dim: “İlahi, şükür Sənin kərəminə, korona­sız dünya nə gözəlmiş…”

Kənddə məni xeyli adam qarşıladı və mənimlə görüşmək, qucaqlaşmaq istədi. Mən isə onları yaxın buraxmadım. Əvvəl­cə əllərimi spirtlədım, paltarlarımı dəyişib atdım. Onlar isə mən baxıb xeyli güldülər... 

Dedilər ki, burada da bir-iki nəfər qız­dırmışdı, iki-üç gün dərman atdılar, keçib getdi....

O zaman qərara gəldim ki, gərək kənd­də bir koma qaralayım....

Şəhərə gediş-gəliş açılandan sonra get­dim Bakıya. Hələ insanların ürəyində ko­rona qorxusu, xofu yaşayırdı. Buna görə də xeyli adam maskadan istifadə edirdi. 

Bloka girib mərtəbələri qalxanda hiss elədim ki, qonşularda nəsə olub. Cavan­lardan biri qarşıma çıxdı. Öyrəndim ki, Ceyran xanım ürək tutmasından dünyasını dəyişib....

Bir müddət sonra yenə kəndə qayıt­dım. Payızın sakit çağlarını kənddə gə­zib-dolandım. Yağışlar başlayanda şəhərə getdim. Bu dəfə isə eşitdim ki, Rahim dün­yasını dəyişib..

İndi hər dəfə blokdan çıxıb həyəti gəz­mək istəyəndə, o başı kəsik gözəl kötük koronalı günlərimizi və Rahimlə Ceyranı yadıma salır...

P.S. Beş-on gün olar ki, xəbər saytları yalan-gerçək tez-tez dəhşətli virusun ya­yılması haqqında xəbəri tez- tez paylaşır, insanlarda şok effekti yaratmağa çalışırlar. Həkimlərimiz isə susurlar.

Səməd MƏLİKZADƏ