Qarabağa gedən yol Tovuzdan başlanmışdı. 27 sentyabrdan əvvəl Tovuz hadisələri olmuşdu. Tovuz istiqamətində gərginlik iyulun 12- dən başlamış, 13-nə keçən gecə də davam etmişdi. 

İyulun 14-ü yenə səhər sa­atlarından başlayaraq rayonun Ağdam və Əlibəyli kəndləri iri­çaplı silahlardan və artilleriya qurğularından atəşə tutulmuş, düşmənin təxribat xarakterli hücumu nəticəsində Azərbay­can Ordusunun general-mayoru Polad Həşimov, polkovnik İlqar Mirzəyev və həmçinin hücumun qarşısını alarkən daha 5 hərbi qulluqçu şəhid olmuşdu. Uzun fasilədən sonra qapıları yenə şəhid xəbərləri döyməyə başla­mışdı. 

...Şəhidlik xəbəri Tovuz ra­yonunun Cəlilli kənd sakini Ayaz Zeynalovun da qapısına çatdı. Bəd xəbərlə eyni vaxtda qonum - qonşu həyətə toplaşdı... Hal­bahal olan İlqarın anası Laçına su, atası Ayaza toxdaqlıq verən kim, “bəlkə yalandır” – deyə ümidlənən kim ... 

İlqar Ayaz oğlu Zeynallı 9 iyul 1995-ci ildə Tovuz rayonunun Cəlilli kəndində anadan olub. Ailənin ikinci uşağı olan İlqar həkim olmaq arzusu ilə böyüyüb. Həmin kənddə yerləşən məktəbdə orta təhsil alarkən əla qiymətlərlə oxumuş, valideyn iclaslarında adı həmişə layiq­li məktəbli kimi çəkilmişdir. Onun şəkli uzun illər məktəbin şərəf lövhəsindən düşməmişdir. 2014-cü ildə Azərbaycan Ordusunun N saylı hərbi hissəsində fel­dşer kimi xidmətə başlamışdır. 

Anası Laçın Zeynalova deyir ki, yol­daşlarının söhbətlərinə gorə, 2016-cı ilin aprelində Lələtəpə uğrunda gedən dö­yüşlərdə yaralananlara ilkin tibbi yardım göstərən İlqar, gecələr də yuxu yatmır, ağır yaralıların keşiyində dururmuş... 2018- ci ildən etibarən Azərbaycan Or­dusunun Quru Qoşunlarının giziri, Qara ləqəbli İlqar Zeynallı hərbi fəaliyyətini To­vuz rayonunda davam etdirmişdir. 

İlqarın atası Ayaz Zeynalov deyir ki, illər bir-birini əvəz etdikcə, qəlbimizdəki yara sağalmır, daha da çox ağrı verir: “Təsəllim odur ki, oğlum tək deyil. Bu tor­paq uğrunda can verənlərin hamısı bala­mızdır. Minlərlə şəhiddən biri də İlqardır. O, torpağımızın namusunu qoruyan za­man qəhrəmanlıqla şəhid olub. Başımızı uca edib. Ermənistanla Azərbaycan ara­sında gedən müharibələr zamanı Tovuz rayonu düşmənə bir qarış belə torpaq verməyib. Torpağımız məhz İlqar kimi Vətən sevən oğulların hesabına bütövlü­yünü qoruyub”. 

Ayaz Zeynalov İlqarın şəhid olduğu günü belə xatırlayır: “Axırıncı gün onun öz maşını ilə lazım olan hər cür ərzaq göndərdim ki, heç nəyə ehtiyacları olma­sın. Qardaşı Sənan apardı. 15 dəqiqə­dən sonra İlqar zəng etdi ki, ata payına qurban olum. Göndərdiklərin çatdı və paylaşdırdıq. Məni tam arxayın etdi ki, hər şey yaxşıdır, narahat olma. Saat 4- də gördüm Sənan maşını yenə işə salıb getmək istəyir. Bildim ki, nə isə xəbər eşi­dib... Mən də ona qoşuldum. Getdik... Yarım saat sonra İlqarı təcili yardımla gətirdilər... 

Mən bilirdim ki, bu döyüş güclü baş­layıb və itkilərsiz Qələbə olmayacaq. Ona görə də bu ana da hazır idim. İlqa­ra hərbçi olmağı da mən tövsiyə etmiş­dim. Atanın oğlu haqqında danışması çox ağırdır. Kimi dindirsənız, onqat artıq danışar onunla bağlı. Belə deyim var ki, oğulu el tərifləyər. Bütün şəhidlərimizə Allahdan rəhmət diləyirəm. Şəhidlər öl­məzdir, Vətənimiz basılmazdır. Biz oğulu Vətən üçün böyüdürük. 55 yaşım var. Bir oğlum da, mən də istənilən vaxt torpağı­mızı, ana – bacılarımızın qeyrətini qoru­maq uğrunda vuruşmağa hazırıq”. 

Qardaşı Sənan danışır: “Deyirdilər, İlqar filan yaralını aşağı endirdi, filankəsə yardım göstərdi. Arxayın idim ki, qardaşıma heç nə olmaz, o, təhlükəsiz yerdədir. Özü də danışanda deyirdi ki, aşağıda­yam, onları görmürəm. Mən nə biləydim ki, İlqar düşmənlə üzbəüzdədir, silahsız döyüşür. Biz bütün gənclər ön cəbhəyə yaxın yerdə döyüşə atılmağa hazır idik”.

İlqarın anası Laçın Zeynalo­va isə hələ də ovunmur: “Mən elə bilirəm ki, həyətə Azərbay­canın o müqəddəs bayrağına bükülüb gətirilən tabutdakı şə­hid İlqar deyil. O gələcək. Arzu­ları vardı, xəyallar qururdu. Onu gerçəkləşdirməmiş hara getdi? Mən onun toyunu, nişanını gör­mədim, ölümmü? İlqar mənim də onunla bağlı arzularımı ya­rımçıq qoydu, hamısı gözümdə qaldı, ürəyimdə daşa döndü. Tovuz döyüşləri olan günlər­də gecələr də evə gəlmirdi. Səhərəcən qapının ağzında gözləyirdim. Tək mən yox, bütün kənd. Övladı döyüş­də olan da, olmayan da o dörd gündə səhəri dirigözlü açır, dualar edirdik ki, ölüm - itim olmasın. İlqarın xəbəri şəhid olan kimi yayıldı. Çünki, rayonun cavan­ları, hamısı döyüş bölgəsində sıraya dü­zülüb, vuruşmaq üçün silah istəyirdilər. Hərbi komissarlığın həyətinə iynə atsay­dın, yerə düşməzdi. Bunun davamını 44 günlük Vətən müharibəsində də gördük. Səhərə qədər Respublika Səfərbərlik və Hərbi xidmətə çağırış üzrə Tovuz rayon şöbəsinin həyətində qeydiyyata düşmək üçün gözləyənlər vardı. 

2014-cü ildən 2020-ci ilədək həyatını orduya bağlayan, rütbəsi gizir, vəzifəsi feldşer olan İlqar anadan olduğu Cəlilli kəndində dəfn edildi. Onunla vida məra­siminə Azərbaycan Ordusunun zabitləri də qatıldı. Nakam oğlumun bir nişanəsi də qalmadı. Subay idi, özündən yaşca böyük qardaşı və kiçik bacısı var. Hamı­sı sağ olsun. Hərənin öz yeri var. Kimsə kimsəni əvəz edə bilməz”.

Ən ali, müqəddəs və şərəfli zirvə olan şəhidlik zirvəsinə yüksələn İlqar və onun kimi oğullar aramızda olmasalar da, ürəklərimizdə hər zaman yaşayacaqlar. 

Zərifə BƏŞİRQIZI, “Xalq qəzeti”