Hazırda Ermənistan cəmiyyətindəki ab-hava onu göstərir ki, ölkə heç bir halda Azərbaycan ilə sülh müqaviləsi bağlamağa hazır deyil. Müqavilənin Ermənistanın Qarabağ üzərindəki hüquqlarını tamamilə itirəcəyini bəyan edən isterik durum yaradanlar həddən artıq çoxdur və onların ictimai rəyi kifayət qədər manipulyasiya etdikləri və dövlət siyasətinə təsir göstərdikləri aşkardır.

Ancaq baş nazir Nikol Paşinyanın ko­mandasının özü də hadisə və proseslərə pozitiv münasibət göstərmirlər. Yəni, erməni hakimiyyəti ən azı müxalifət qədər problem­lidir və bunlar özünü yanaşmalarda göstərir. Yanaşmaların isə psixoz mahiyyətini bir neçə misalla əsaslandıracağıq.

Mövzu Azərbaycan və Ermənistan liderlərinin Münxendə ABŞ Dövlət Departa­mentinin rəhbəri Antoni Blinken ilə görüşü əsnasında aktualdır. Çünki erməni psixozu istənilən səviyyəli görüşlərdə əldə edilmiş pozitiv nəticələri bir andaca heçə çevirmək “potensialındadır”.

Birbaşa mövzuya keçməzdən öncə bildirək ki, hazırda Ermənistanda həm hakimiyyət, həm də iqtidar aşağı-yuxa­rı eyni “düşüncənin” sahibidir. Söhbət sülh gündəliyindən gedirsə, tərəflərdən birincisi nələrisə əsaslandırmaqla, manipulyasiya edir, ikincisi isə sadəcə inkar yolu tutur. Hər iki qütb özü üçün saxta reallıq qurub onun ətrafında gəzişməklə, sanki, varlıq sürdürür­müş kimi davranmaq yolu tutur. Əlbəttə, pa­şinyançıların işi daha çətindir. Onların hədəfi Azərbaycandırsa, müxalifətin hədəfi həm Azərbaycandır, həm də Paşinyan iqtidarı.

Mövzumuza gəldikdə, deyək ki, Ermənistan müxalifəti üçün hər şey asan­dır. Məsələn, bu ərəfədə onlar Ermənistanın Türkiyəyə humanitar yardım göstərməsini və hər iki ölkə sərhədinin humanitar yüklər, daha doğrusu Türkiyədəki zəlzələdən zərər görmüş insanlara yardım üçün açılmasını dəyərləndirərkən baş naziri hədəfə alırlar. Bildirirlər ki, Paşinyan humanitar Türkiyə-Ermənistan sərhədini, Ani körpüsündən ke­çid seqmentini Zəngəzur dəhlizi, daha dəqiq desək, Naxçıvana yol üçün presedentə çevirmək məqsədi ilə qabardır. Beləcə o, Azərbaycanın istəklərini yerinə yetirməkdə qı­nanır. Faktiki olaraq, müxalifət Azərbaycanla Türkiyəni eyni ampulada görür. Bu, həm də o deməkdir ki, iqtidardan da eyni yanaşma gözlənilir. Yəni, həm Azərbaycana, həm də Türkiyəyə qarşı barışmazlıq.

Diqqət yetiriləsi digər məqam isə de­diyimiz kimi, Ermənistan cəmiyyətində bir qayda olaraq, Azərbaycana münasibətdə barışmaz mövqe tutanların səslərinin daha gur gəlməsidir. Belələri iqtidarı ölkənin milli maraq və mənafelərini satmaqda günahlan­dırırlar. Gəldikləri qənaət budur ki, Bakı ilə sülh müqaviləsi bağlamaq satqınlıqdır. Ol­mazsa, olmaz demək. Prinsipcə, Paşinyan hakimiyyəti də bu sayaq baxışları rəhbər tutub düşünür ki, sülh danışıqlarını uzat­maq lazımdır və uzadır. Maraqlıdır ki, erməni cəmiyyətinin hazırkı narazı qütbü Paşinya­nın sülh danışıqları imitasiyasına da fərqli görkəm verir.

Məsələn, erməni cəmiyyətində belə bir fikir də var ki, Nikol Paşinyanın sülh müqaviləsindən boyun qaçırmaqla, imitasi­ya yolu tutması ölkəni Azərbaycan ilə yeni müharibəyə çəkmək istəyidir. Onlar bildirirlər ki, müharibə olarsa, Azərbaycan bu dəfə erməni ordusunu daha pis əzəcək və artıq hərbi əməliyyatlar Ermənistan ərazisində gedəcək, beləliklə ölkə varlığını dayandıra­caq. Ən əsası isə bu işğal Rusiyanı bölgədən tamamilə uzaqlaşdıracaqdır.

Əlbəttə, Ermənistan cəmiyyətində çox­saylı absurd ideyalar var. Münxen konfransı, Azərbaycan və Ermənistan liderlərinin görü­şü əsnasında bu sayaq baxışlar daha çox gündəmdədir. Həm də ona görə ki, bir qayda olaraq Münxen konfransı kimi beynəlxalq tri­bunalarda Prezident İlham Əliyevin səriştəsi nəticəsində Azərbaycanın mövqeyi daha da güclənir. Buna qarşılıq ortaya qoyulan ancaq kortəbii barışmazlıqdır. Nəticə etibarilə dün­yada sülh gündəliyi ilə bağlı yaranmış nikbin­lik tonu sıradan çıxır.

Ə.CAHANGİROĞLU, “Xalq qəzeti”