Tələbə vaxtımda “Kommunist” qəzetinin sərlövhəsindən elanlarına qədər diqqətlə oxuyardım. Oradakı yazıla­rı müqəddəs, orada yazanları xoşbəxt sayırdım. Arzu edərdim ki, mənim də heç olmasa bir neçə sətir yazım bu qəzetdə dərc olunaydı. Yazardım, göndərərdim, di gəl ki, nəinki yazdığım çap olunmazdı, heç cavab da almazdım… 

Mən bu insafsızlığı redaksiya işçilərinə yovuşdurmazdım. Gü­man edirdim ki, məktubum yollar­da itir, yerinə çatmır. 

Bakıya gəlişimin ilk ilində, 1932-ci illin əvvəllərində kom­somolun Mərkəzi Komitəsindən məni “Kommunist” qəzetinin re­daksiyasına göndərdilər: – onlara cavan ədəbiyyatçı lazımdır, bir oraya gedin. 

Redaksiyada o zamanın qayda­sı ilə məni danışdırıb yoxlayandan sonra “Sabah işə gəl!” – dedilər. 

Bundan böyük xoşbəxtlik olar­dımı? 

Birinci gün şöbə müdiri mənim qabağıma 20-30 məktub tökdü: 

– Müxbirlər yazıb, – dedi. – Bunlardan seç, lazımlılarını düzəlt mənə ver. 

Məktəbdən, klubdan, divar qə­zetindən, dram dərnəyindən bəhs edən bu məktubların çoxu indi də yadımdadır. Biri uzun, biri qısa kağızlarda, biri iri, biri xırda xətt ilə, biri nəzakətli sözlə, biri az qala “müzür ünsürlərə” söyüş sözlərlə başlanırdı.

Mən bunların məzmunundan lazımi nə varsa götürür, doğran­mış coğrafiya xəritəsinin ağ üzünə yazır, şöbə müdiri üçün hazırlayır­dım. Şöbə müdiri mənim hazırla­dıqlarıma baxıb bəyənmədi: 

– Uzun yazmısan! 

– Mən yazmamışam müxbirlər yazıblar! 

– Sən onlara baxma, bu on iki səhifəlik məktubdan yarım səhifə çıxarsan, bəsdir! Faktın özü ki­fayətdir. Artıq söz yazma! “Ayın filanında Gədəbəydə yeni tikilmiş klubun rəsmi – guşadı oldu!” – Vəssalam! Belə düzəlt! 

Məktublar üzərində mənim çə­tin işim davam edirdi. 

...Oktyabr ayı, pambıq yığımı­nın qızğın vaxtı idi. Redaksiyada “Yaxşı oçerk uğrunda” müsabiqə elan etdilər. Hamı yazdı. Mən də birini yazdım. Müsabiqə materi­alları hələ saf-çürük edilməmiş, səhər qəzeti açanda iki sütünda çap olunmuş yazımı gördüm: “Qələbə­nin açarı!” O gün sevincimin həd­di-hüdudu yox idi. 

Cürətlə deyə bilərəm ki, “Kommunist”dən aldığım ilk vər­dişlər mənim üçün çox faydalı təcrübə oldu. Mətbuatda işləmək adamın gözünü açır. Sərvaxt öy­rədir. Müasir həyatı, hadisələri diqqətlə və vaxtında izləməyə çağırır. Sözə qənaət etməyə, ya­zının həcminə yox, kəsərinə fikir verməyə alışdırır. Bu gün yazılan sabah əllərdə oxumağa, qiymət­lənməyə adamı həvəsləndirir, həm də tənqidə qulaq asmağa, oxucu səslərini eşitməyə, dünənki səfdən uzaqlaşmağa kömək edir. Adamı tema məhdudluğundan qurtarır.Yadımdadır ki, hər səhər “letuç­ka” deyilən qısa yığıncaqda günün proqramı, vəzifəsi “əlüstü” təyin olunurdu. Partiya və dövlət qərar­ları ilə əlaqədar olan bir məsələni mətbuat səhifələrində layiqincə işıqlandırmaq üçün hamı səfərbər kimi birləşib, hərə bir tapşırığı gö­türüb yerlərə gedirdi. Beş dəqiqə sonra redaksiya az qala boşalırdı. 

Səhər qəzet çıxanda, əllərdə gəzəndə isə hər kəs orada öz zəh­mətinin nəticəsini görür, iftixar hissi duyurdu. Kollektivizm hissi yaxşı təşkil olunmuş qəzet işində daha güclü olur, aydın görünür. 

Qəzet işində gördüyüm yaxşı cəhətlərdən biri də xalq arasında hörmət, nüfuzdur. 

Bizim xalq elə tərbiyə olun­muşdur ki, mətbuata, doğrudan da, müqəddəs, həqiqət, ədalət carçısı kimi baxır. Hara gedirsən, kimlə rastlaşırsan, mətbuat nümayəndəsi olduğunu biləndə xüsusi hörmət görürsən. Adamlar ehtiyac və şi­kayətlərini birinci növbədə sənə deyirlər, sən bunları kommunistə layiq qayğı bilirsənsə, diqqətlə dinləyir, kömək edirsənsə, onlar bunu məhz partiyanın, dövlətin köməyi, qayğısı kimi bilir və bun­da yanılmırlar. 

Qəzet bu müddətdə bir neçə nəsil mətbuat, ədəbiyyat xadim­lərinin tərbiyələnib yetişməsində qayğıkeş, tələbkar bir müəllim və­zifəsini görmüşdür. Güman edirəm ki, hörmətli qəzetimiz şərəfli mü­barizə yolunda eyni əzm və inadla irəli gedəcəkdir. 

“Kommunist” qəzetinə, onun əməkdaşları və müxbirləri ordusu­na müvəffəqiyyət arzu edirəm. 

Mir Cəlal PAŞAYEV,
“Kommunist” qəzeti,

1955-ci il, 20 noyabr №275