Güllü beşiyində şirin-şirin yuxuya gedən süd qoxulu körpə, bəlkə də, Yer üzünün ən məsum və ən günahsız bəndəsidir. Onun bir qığıltısına, şirin təbəssümünə dünyanın bütün naz-nemətini qurban verməyə dəyər.
Körpə təbəssümü ən qaranlıq otağa, ən zülmət daxmaya da işıq və hərarət gətirir. Uşaq hər bir evin, ailənin bəzəyi, sevinc və səadət mənbəyidir. Dünyanın ən bahalı daş-qaşı, ən qiymətli sərvəti də bir körpənin göz yaşı önündə duruş gətirə bilməz.
“Uşaqlı ev bazar, uşaqsız ev məzardır,” – deyiblər. Yaxşı nə varsa, hamısı onların üzünədir. Məşhur fransız yazıçısı Viktor Hüqo əbəs yerə demirdi: “Dünyada körpə qığıltısından böyük himn yoxdur”. Körpə təmizliyinə, uşaq müqəddəsliyinə söz çatmaz...
...Böyük Vətən müharibəsi illərində faşist zabiti əsir tutulmuş uşaqlara əmr edir ki, sıraya düzülsünlər, heç kəs sıranı pozmadan və hamı eyni qaydada üzüqoylu torpağa uzansın. Bir neçə saniyədən sonra avtomat daraqları körpə kürəkləri deşik-deşik edəcək. Zabit birdən görür ki, lap ayağının ucunda uzanmış uşaq onun şinelinin ətəyini dartışdırıb deyir:
– Əmi, bax gör, mən düz uzanmışam?
Uşaq təmizliyinə ölümsaçan güllələrin gücü çatmaz. Tez-tez “Uşaqlar bizim gələcəyimizdir” söyləyir, bağrımıza basıb “şirinim, şəkərim, noğulum” deyirik. Amma onlar üçün nə edə bilirik? Məsələn, onlar üçün olan uşaq-idman meydançalarının yerində hündürmərtəbəli evlər, marketlər tikilməsinin qarşısını ala bilirikmi? Vaxtında sağlamlıqlarının qayğısına qalır, həkim müayinəsinə aparır, peyvənd etdiririkmi?
Övlad qayğısına qalmaq təkcə onları təmiz və səliqəli geyindirmək, parka və bulvara gəzintiyə aparmaq, istədiyini almaq deyil. Təəssüf ki, valideynlərin çoxu uşaqların istəkləri qarşısında yumşalır, əylənmələri üçün “ağıllı” telefon və planşetlər verir, onlara paketdə satılan süni qidalar, “fastfud”lar, ayaqüstü hazırlanan dönər, hamburger kimi yeməklər alır və bununla övladını məmnun etdiyi üçün özünü xoşbəxt hesab edir. Əslində isə, həmin qidalarla uşağın gələcəyini təhlükə altına atırlar...
Bu gün Uşaqların Beynəlxalq Müdafiəsi Günüdür – sabahımız, gələcəyimiz dediyimiz uşaqların bayramıdır. Nazim Hikmət demiş, gəlin dünyanı uşaqlara verək – heç olmasa, bir günlüyə, bir neçə saatlığa...
Əgər dünyanı verə bilmiriksə, onda ürəyimizi verməyə nə söz?
Süleyman QARADAĞLI
