Vətən müharibəsində igidliklə həlak olmuş iki şəhidin ailəsi öz əbədiyyət yolçularının doğum gününü qeyd etdilər. Bir qədər həzin, kövrək duyğularla, amma həm də qürur hissi ilə, fəxrlə. Çünki həmin igidlər az yaşasalar da, ailələrinin, el-obalarının, millətlərinin adına şərəf gətiriblər, ölməzlik qazanıblar. Həyat və döyüş yolları da, demək olar ki, eynidir. 

Tankçı baş gizir Vahid Abbas oğlu Alıyev 1989-cu ildə Daşkəsəndə do­ğulub. Anası onun boyunu sevə-sevə böyütmüşdü ki, yurda düşmən çəpəri olsun, zamanı gələndə el-obasını qo­rusun. 

Əsgərliyi 2007-ci ildə cəbhə bölgə­sindəki hərbi hissələrdən birində keçib. Sonra yenidən orduya qayıdıb, gizirlik kursunu bitirib və xidmətə göndərilib. Komandirlərin bütün əmrlərinə məsu­liyyətlə yanaşıb, təlimlərdə fəal iştirak edib, bilik və bacarığını gənc əsgərlərə böyük həvəslə öyrədib. Bilib ki, qisasın alınacağı, torpaqlarımızın işğaldan tə­mizlənəcəyi gün tezliklə gələcək. 

İkinci Qarabağ müharibəsi başla­nanda Vahid iki oğul balasını həyat yoldaşı Sona xanıma tapşıraraq dö­yüşlərə yollanıb. “Dəmir at”ının çevik cövlanları ilə hücum tapşırıqlarının öh­dəsindən məharətlə gəlib. Müharibə­nin dördüncü günü Vahidin evə telefon zənglərinin arası kəsilib. Sentyabrın 30-da onun ailəsinin qapısını ölüm xəbəri döyüb. Məlum olub ki, Füzuli rayonunun Qaraxanbəyli kəndi uğrun­da gedən savaşda şəhidlik zirvəsinə ucalıb. 

Hücum əmri veriləndə o, düşmənin müdafiə xəttini yaran ilk cəsur döyüşçü olub. Tankçılar heyəti ilə qarşıdakı yük­səklikləri atəşə tutaraq düşmənə göz açmağa imkan verməyib. Son mərmi­si və son nəfəsinədək döyüşüb. İgid tankçı “Azərbaycan Bayrağı” ordeni və medallarla təltif edilib.

...İbrahim Etibar oğlu İbrahimov Va­hiddən üç il sonra, onunla eyni gündə Naxçıvan şəhərində anadan olub.18 yaşında həqiqi hərbi xidmətə yollanıb və Əlahiddə Ümumqoşun Ordusunun “N” saylı hərbi hissəsində olub. Sonra ailə həyatı qurub. 2020-ci ildə yenidən ordu sıralarına qayıdıb. 18 oktyabr­da Xüsusi Təyinatlı Qoşunların əsgəri kimi Qarabağda aparılan hərbi əmə­liyyatlara qatılıb. Cəbrayıl, Zəngilan, Füzuli və Xocavənd uğrunda döyüşlər­də daim öndə gedib, igidlik nümunələri göstərib. 

İbrahim digər silahdaşları ilə Suqo­vuşan istiqamətində gedən döyüşlərdə şəhid komandirinin cənazəsini neyt­ral zonadan çıxarmaq üçün düşmən üzərinə əks-hücuma keçərkən qəhrə­mancasına şəhid olub. Dörd gün sonra doğma yurdu Naxçıvanda dəfn edilib. 

Azərbaycanın ərazi bütövlüyünün təmin edilməsi uğrunda döyüş əmə­liyyatlarında fərqləndiyi və hərbi hissə qarşısında qoyulmuş tapşırıqların icra­sı zamanı vəzifə borcunu şərəflə yerinə yetirdiyi üçün Prezident İlham Əliyevin 2020-ci il 15 dekabr tarixli sərəncamı­na əsasən, İbrahim İbrahimov ölümün­dən sonra “Vətən uğrunda” və on gün sonrakı növbəti sərəncamla “Xocavən­din azad olunmasına görə” medalları ilə təltif edilib. 

Manya Səxavətqızının müəllifli­yi ilə hazırlanaraq çap edilmiş “Vətən fədailəri – Naxçıvan şəhidləri” kitabın­da onun da haqqında təsirli sətirlər yer alıb. Bu yaxınlarda isə Naxçıvan Dövlət Universitetinin İdman Komplek­sində şəhər ümumtəhsil məktəblərinin komandaları arasında şəhid İbrahim İbrahimovun xatirəsinə həsr olunmuş baskebol birinciliyi keçirilib. Bütün bun­lar hər kəsə nikbinlik aşılasa da, əzizlə­ri onun adı ilə fəxr etsələr də, özündən sonra övlad yadigarının qalmamasına təəsüflənirlər.

Bəli, Vahidlə İbrahim eyni gündə cismən anadan olublar. Amma hər iki­sinin şəhidlik zirvəsinə ucaldıqları gün onların yeni doğum tarixi sayılır. Bu, heç bir təqvimə və şəhadətnaməyə sığmayan əbədi bir tarixdir.

Əli NƏCƏFXANLI, “Xalq qəzeti”