“Armenizm”in “andranikizm”, “tsexakronizm”, “erməni fədaizmi”, “erməni faşizmi” kimi “izmlər”i bəşəri təhlükə saçır

(əvvəli https://xalqqazeti.az/az/siyaset/189121-ermeni-irqcilik-dusuncesi-gerizekaliqdan-qaynaqlanir)

Erməni təbliğatında Njde  

Ermənicə dərs kitablarının hamısında Njdedən bəhs edilən hissədə onun  faşizmi təbliğ edən, onunla öyünən fikri verilir: “Faşizmin varlığı, hitlerizm  haqqında bir bilgi yoxkən bu ideologiyanı 1919-da Sünik dağlarında bizim David Bek qisasçıları yaşadırdılar”. Həmin dövrdə və daha sonrakı illərdə Njde daşnaklar tərəfindən   nəşr olunan “Hayastan” (Plovdiv), “Araks” (Sofiya), “Azatamart” (Paris)  kimi müxtəlif jurnal və qəzetlərdə aktiv rol almışdı. Bütün yazılarının tək hədəfi türklər və Türkiyə, Azərbaycan, tək məqsədi də xarici ölkələrə  dağılmış ermənilərdə türklərə qarşı genetik bir nifrət meydana gətirmək idi. 1919-cu ilə aid ermənicə bu sənədlərdə  bütün bunlar var. Azərbaycan və Türkiyəyə, millətimizə genetik nifrət! 9-cu siniflər üçün “Erməni tarixi” kitabında  Njde belə təqdim olunur: “Kimlər üçünsə “hərbi cani”, bizim üçün isə Ermənistanın xilaskarıdır  Garegin Njde...”  və kitabın başqa bir yerində  Njdenin bu fikirləri çatdırılır: “Kim Türkiyə ilə  bərabərsə,    o mənim millətimin və  bizim  tarixi ərazilərimizə sahib olma haqqımızın düşmənidir… Elə bir düşmən ki, onu heç  Allah belə mənimlə barışdıra bilməz. Budur mənim siyasi davranış tərzim… ”

...İstintaq zamanı Njde Zəngəzur və digər bölgələrdə də törətdiyi cinayətləri də inkar etmişdi. Amma bu cinayətləri törədərkən orada  olan öz erməniləri Njdenin qırmızı qvardiyaçılara və türklərə nə qədər vəhşicə, qəddarcasına davrandığının şahidi olmuş və ifadələrində bu saxta erməni “qəhrəmanı” ifşa etmişdilər. Məsələn, şahid  Arsen Xoylunts öz ifadəsində onun vəhşiliyini belə ifadə etmişdi:

“1920-ci ilin sonu  və 1921-ci ilin əvvəlində Njdenin qərargahının yerləşdiyi Tatev monastırında, onun rəhbərliyi ilə güllələnmə və qayadan  diri-diri atılmaqla 400 qırmızı qvardiyaçı rus, kommunist, inqilabi ruhda olan erməni kəndli və fəhlələri öldürülmüşdür.   1921-ci ilin iyulunda Zəngəzurda sovet hakimiyyəti elan olunandan və daşnak orduları ləğv olunandan sonra mən rayon partiya komitəsinin  Tatev sahəsinin katibi təyin edildim. Mənim şəxsi rəhbərliyimlə  cənazələr toplanaraq dəfn edildi. Təxminən 400-ə yaxın cəsəd toplanmışdı”.  

Digər bir şahid  Canunts Avak isə ifadəsində təsdiq etmişdi:

“...1920-ci ildə Njde Dro Kanayanla birlikdə 100-dən çox  Qubadlı rayonunun  azərbaycanlı kəndini talan etdi. Talandan sonra bu kəndlər  Njde və Dro tərəfindən  yandırılmış və məhv edilmişdir. Bu kəndlərin ən böyüyü  Şornuxi və başqaları idi.

İrana qaçarkən  Njde əmr etdi ki, Zəngəzurdakı bütün kommunistlərin əmlakı müsadirə edilsin.  Tabeçiliyindəkilər bunu icra etdilər”.  

Njdenin əldə yazılı olan bir ultimatumu var. Ermənistan siyasi tarix arxivində saxlanılır. 27 sentyabr 1920 tarixli sənəd. Orada deyilir: “Türkləri  və rusları mən elə bir zövqlə öldürürəm ki, sanki  onları döyüşdə və göylərdə məhv edirəm!”. Belə bir cinayətkar Ermənistanda qəhrəman səviyyəsinə qaldırılmış,  onun heykəli ucaldılmışdır. Buna, hətta, Rusiya dövlət səviyyəsində etiraz etsə də, ermənilərdən gələn fikir budur ki, o, də türklərə qarşı mübarizədə yer almaq məqsədilə Almaniya ilə əməkdaşlıq etmişdir.

Rusiya Xarici İşlər Nazirliyinin sözçüsü Mariya Zaxarova Moskvada keçirdiyi brifinqdə İrəvanda Njde abidəsinin qoyulmasına  öz dövlətinin etiraz bəyanatını səsləndirmişdi. O, həmçinin xatırlatmışdı ki, 17 dekabr 2015-ci ildə BMT Baş Assambleyasının 70-ci sessiyasında “Müasir irqçiliyin, irqi ayrı–seçkiliyin, ksenofobiyanın və dözümsüzlüyün artmasına səbəb olan faşizmin, neonasizmin və digər etiqadların yayılmasına  qarşı mübarizə" adlı qətnamə qəbul edilmişdir. Ermənistan da bu sənədə  imza atmışdır. Amma Njdenin “Almaniya üçün ölən Ermənistan üçün ölür” fikri əsas alınaraq Almaniyanın müharibədəki “uğurları” dəstəklənir və ermənilərin Hitlerə hər zaman sadiq olacaqları vurğulanır.

Bu, “Hayastan” adlı qəzetin 1945-ci ilin ilk ayında çıxan nömrəsidir: “Gec-tez  “Son Zəfər”dən” (Endsieg) bəhs edilir.

Erməni mətbuat orqanlarında və internet saytlarında  türkləri aşağılamaq üçün hər üsuldan istifadə olunur. Aniarc.am erməni saytı türklər haqqında bunları yazır: “Quranda türklər “bəşəriyyətin düşmənləri və heyvanlar” deyə adlandırılır, “onlar insanlığa səfalət gətirən toplumdurlar... Antik ədəbiyyat, bölgənin bütün İslam ədəbiyyatı türklərlə bağlı mənfi  fikirlərlə doludur”. Bu təbliğat Ermənistanda hər yerdə aparılmışdır və bu gün də davam etdirilməkdədir.  Müəllif Tatul Hakopyan isə türkə nifrətin ardınca ermənilərin xəyanətindən də bəhs edir. Amma bu “xəyanət” ermənilərin xilasına səbəb olmuşdur, – deyir. Yaxşı ki,  tarixdə ilk erməni dövlətinin yaranmasına türklərin verdikləri töhfəni dilə gətirirlər. “Çox qəribədir, 1918-ci il iyunun əvvəlində, erməni siyasətçiləri və ilk növbədə Daşnaksütyun partiyası Batumidə Osmanlı İmperiyası ilə dostluq müqaviləsi bağladılar. Ermənistan Respublikasını tanıyan ilk dövlət Osmanlı İmperiyası oldu.Beləliklə, general Andranikin qəzəbinə səbəb olan belə bir barışığa gedildi.  Bir çoxları  bu hərəkəti xain  hərəkət hesab edirdi. Bir neçə ay sonra, Ermənistan nümayəndə heyəti  bu tərkibdə – Avetis Aharonyan, Aleksandr Xatisyan və Mixael Papacanov Konstantinopola getdilər və erməni xalqının bir nömrəli düşmənləri  iki qatil–Tələt paşa və Ənvər paşa ilə  görüşdülər. Sultanla da görüşdülər və türklərin Ermənistan Respublikasının qurulmasına mane olmadığına görə onlara təşəkkür etdilər. Aram Manukyan, Xəlil Kut paşa vasitəsilə ac erməni xalqına çörək gətirdi və şəxsən Yerevan stansiyasında bir türk qatili hörmətlə qucaqlandı”.

Levon Ter-Petrosyan 1991-ci ildə Türkiyə ilə dil tapmaq üçün ilk cəhdlərini edərkən, bu dəfə Daşnaksütyun partiyası Üçüncü cümhuriyyətin ilk prezidentini türk yanlısı olmaqda günahlandırdı. Ter-Petrosyan Turqut Özalın dəfn mərasimində iştirak etmək üçün Ankaraya yola düşəndə erməni diasporun mediası Levonu atəşə tutdu: “Çoxları 1992-1993-cü illərin qaranlıq qışı zamanı Ermənistanın Türkiyə üzərindən çörək gətirməsindən şikayətlənirdi. Yeri gəlmişkən, bu çörək türk çörəyi  idi, Türkiyənin anbarlarından gətirilmişdi. Anlayıram ki, burada “qonşu” sözünün dilə gətirilməsi bu sətirlərin müəllifini “türk” və ya “xain” olmaqda ittiham etmək şansı verə bilər, amma Türkiyə qonşumuzsa, başımızı hansı divara vura bilərik? Bəli, bu öz-özünü  lənətləmək  kimi görünə bilər, amma istəsək də, istəməsək də “türk” qonşumuzdur. “Türk” kəlməsi bir erməninin beyninə girən və onun ruhunu qucaqladığı müddətcə Ermənistandan minlərlə kilometr uzaqlıqdakı Türkiyədəki prezidentlərin və siyasətçilərin sərt ifadələrinə sevinməli və kifayətlənməli olacağıq. Bu da bir seçimdir. Nə edə bilərik? Türkiyə sərhədi açmır, diplomatik münasibətlər qurmaq istəmir, digər qonşumuz Azərbaycan eyni hərəkəti edir, həm də Türkiyə Azərbaycanı  dəstəkləyir”.

(ardı var) 

Qafar ÇAXMAQLI, 
XQ-nin Türkiyə müxbiri