Diri-diri yandırılan qızcığazın gözləri

O, Livanda məskunlaşıb. Özünü yazıçı-jurnalist kimi təqdim edir. David Xerdiyan Xocalıda soydaşlarının Azərbaycan türklərinin başına gətirdikləri müsibətləri “Xaç uğrunda” kitabında yazıb. Kitabın 19-76-cı səhifələri Xocalı soyqırımından bəhs edir. Hay müəllifin fəxrlə qələmə aldığı, ürəkparçalayan soyqırımı epizodlarından ikisini oxucunun nəzərinə çatdırırıq. 

“Fevralın 26-da səhərin soyuğunda Daşbu­laq yaxınlığındakı bataqlıqdan keçməli idik. Öl­dürülmüş xocalıların meyitlərindən körpü düzəlt­məli olduq. Əvvəlcə meyitlərin üstü ilə yerimək istəmədim. Mənim tərəddüdümü görən polkov­nik-leytnant Ohanyan başı ilə işarə etdi ki, qorx­mayım. Ayağımı 9-11 yaşlı qız uşağının sinəsinə basıb addımlamağa başladım. Ayaqqabılarım, şalvarım qan içində idi. Beləcə, həmin bataqlığı yüzdən çox meyiti tapdayıb keçdim”.

* * * 

“Martın 2-də “Qaflan” erməni qrupu (meyit­ləri yandırmaqla məşğul olan xüsusi dəstə) iki minə yaxın alçaq monqolun (türklərin) cəsədini toplayıb Xocalının ətrafında, ayrı-ayrı yerlərdə yandırdı. Meyitləri gətirən sonuncu yük maşı­nında başından və qollarından yaralanmış təx­minən 10 yaşında bir qız uşağını gördüm. Bir qədər yaxından baxanda gördüm ki, uşaq ya­vaş-yavaş nəfəs alır. Soyuğa, aclığa və ağır ya­ralanmasına baxmayaraq, o, hələ sağ idi. Ölüm­lə mübarizə aparan bu uşağın gözlərini heç vaxt yadımdan çıxarmayacam. Sonra Tiqranyan familiyalı bir erməni əsgəri onun qulaqlarından tutub üstlərinə mazut tökülmüş cəsədlərin içə­risinə atdı. Bir qədər sonra meyit qalağına od vurub yandırdılar. Tonqaldan o qızcığazın qışqı­rığı, imdad səsi gəlirdi...”

...Nə bu hərəkətə, nə də onu edənə ad qoy­maq mümkün deyil. Dünyanın ən qəddar, ən zalım cəlladının belə ürəyinə rəhm sala biləcək o səhnənin “qəhrəmanı” yalnız erməni ola bilər­di. Tanrı nədən millətimizin qarşısına adam kimi düşmənçilik etməyi bacarmayan vəhşi hayları çıxarıb? Biz bunlara necə dözmüşük? Amma, biz Xocalı soyqırımında üzləşdiyimiz o müsibəti heç düşmənimizə də arzulamırıq... 

XQ