Akif İslamzadə 75

Bu gün özünəməxsus ifası ilə milyonların sevgisini qazanmış tanınmış müğənni və bəstəkar Akif İslamzadənin doğum günüdür. Sənətə Rəşid Behbudov adına Mahnı Teatrının vokalisti kimi qədəm qoyan ifaçı daha sonra Azərbaycan Dövlət Teleradio Verilişləri Şirkətində Tofiq Əhmədovun simfonik orkestrində fəaliyyətə başlayıb. Hərbi xidmətdən sonra Azərbaycan Dövlət Konserti Birliyinin vokalisti olub. 1992-1993-cü illərdə Bakı şəhəri Mədəniyyət İdarəsinin rəisi vəzifəsini icra edib.

İllər öncə boğazında bədxassəli şiş əmələ gələn müğənninin Onkoloji Mərkəzdə altı aylıq müalicələrdən son­ra, cərrahiyyə əməliyyatı zamanı səs tellərinin biri götürülüb. 30 ildən çoxdur heç bir mahnı oxumasa da, gözəl ifası ilə möhürünü vurduğu əsərlərlə adını Azərbaycan incəsənət tarixinə qızıl hərflərlə yazdırmağı bacarıb.

Anadan olmasının 75 illiyi ilə əlaqə­dar onunla həmsöhbət olduq. “Sarı gəlin”, “Bu gecə” “Neyləyim” ifaları ilə yaddaşlarda dərin iz qoyan sənətkarın ömür yoluna nəzər saldıq.

– İndiki dövrdə uşaq olsaydınız, yenə müsiqiyə marağınız yaranardı?

– Bilmirəm. Mənim musiqiyə ma­rağımın yaranmasında özümdən çox yaşadığım mühitin rolu böyük olub. O vaxt “Vətən” kinoteatrının yaxınlığında yaşayırdıq. Ora tez-tez hind filmləri gə­lirdi. 5-6 yaşımda filmə bir dəfə baxmaq kifayət edirdi ki, eşitdiyim melodiyaları yadımda saxlayım. Həmin müsiqiləri hərdən özüm üçün zümzümə edirdim. Anam Sara Qədimova bu istedadımı görəndən sonra məni konservatoriya­nın nəzdində olan onillik müsiqi mək­təbinə apardı. Lakin orada mənim müsiqi istedadımın olmadığını deyib, məni qəbul etmədilər. Sonradan məni skripka dərslərinə yazdırdılar. Mənim­sə marağım pianoya idi, ona görə də skripkaya soyuq yanaşdım və yarıda qoydum. Onuncu sinfi bitirəndə artıq muğam sistemini öyrənmişdim. Qısa­sı, həvəsim uşaqlıq illərimdən var idi. Sonrakı illərdə də bu sahədə özümü inkişaf etdirdim.

– O vaxtlar başqa nəyə həvəsiniz var idi?

– Bizim yaşadığımız məhəlləyə uni­versitet həyəti deyirdilər, orada yaşa­yanların çoxu universitet müəllimləri idi onların təsiri ilə məndə kitab oxumağa böyük maraq yaranmışdı. Çox oxuyur­dum və mən tək deyildim. Dostlarımı­zın çoxunda bu maraq var idi, oxudu­ğumuz kitabları bir-birimizlə dəyişirdik. Bu gün mənim kitabxanamda iki min­dən artıq kitabım var.

– Bakıdan köçməyi, xaricdə ya­şamağı heç düşünmüsünüzmü?

– Xarici səfərlərimdə düşünürdüm ki, görəsən bu ölkədə yaşaya bilərəm? İnandırım sizi, bunu düşünmək kifayət edirdi ki, gözlərim yaşarsın. Mənim üçün Bakı o qədər doğmadır ki, özü­mü buradan uzaqda təsəvvür belə edə bilmirəm.

– Hazırda vaxtınızı nəyə ayırırsı­nız?

– Kitabxanamda çoxlu mütaliə edirəm, dostlarla görüşürəm. Bütün eniş-yoxuşlarıyla dolğun bir həyat ya­şadım. Bu gün özümü xoşbəxt hiss edirəm. Düşünürəm ki, Azərbaycan xalqı məni uutmayacaq, ifalarım daim xatırlanacaq. Təkcə bu, xoşbəxt olma­ğıma kifayət edir. Arzum budur ki, Allah ağlımızı əlimizdən almasın. Ölkəmizə, xüsusən də, gənclərimizə arzum odur ki, qarşılarına çıxan çətinliklərin öhdə­sindən gəlib, sonrakı nəsillərə daha gözəl dünya miras qoysunlar.

– Yüz yaşayın, sənətkar!

Rüfət MƏHƏRRƏMOV