Son günlər Abşerona yağan qar uşaqlara sevinc, cavanlara oyun bəxş etsə də, yaşlı nəsilə çoxsaylı xatirələri bir daha yaşamaq imkanı verdi.
... Xırdalan şəhər poliklinikasına gedəndə əllərimi cibimdən çıxarmırdım. Ona görə də üzümə dəyən qar dənələri elə oradaca əriyir, axır, külək isə kürəyimi döyəcləyirdi. Saç-saqqalımızı ağardan qocalığın üzü ağ olsun ki, yaddaşımızı da korşaldıb. Yol boyu ha fikirləşirdim ki, bu lövhəni hansı şairimizin şeirində oxumuşam. Çətin axtarış idi. İnsan beyni də “Google” deyil ki, istədiyin faktı axtarış verib, dərhal tapasan... Amma, deyəsən, yaddaşımızda hələ nə isə qalıb.
... Mən daha çox musiqiçiləri, rəssamları, aktyorları tanıyırdım, iş yoldaşımız İlham Abbasov isə şairləri, ədəbiyyatçıları. Musa Yaqub, Məmməd İlqar, Qoca Xalid, Əjdər Ol, Sabir Sarvan, Mətləb Nağı, Givi və digər şairlərimizin şeirlərinə lap çoxdan bələd olsam da, şəxsi tanışlığımız məhz İlhamın vasitəçiliyi ilə olmuşdu. İlhamın keçmiş dostu Hüseyn Əfəndi ilə isə bir kollektivdə də işləməli olduq.
İş elə gətirdi ki, rəhmətlik Mahal İsmayıloğlunun təşkil etdiyi əsgərlərlə görüş tədbirlərinin bir neçəsinə Hüseynlə birgə getmişdik. 1997-ci ilin iyun ayında Ağdam səfərimiz zamanı orada gecələməli olduq. Rayon rəhbərliyi fotomüxbirimiz Cahangir İbadov, Hüseyn Əfəndi və mənim Xındırıstanda qalmağımızı məsləhət bilmişdi. Gedib orada qaldıq və səhər tezdən bizi Qarabağın ağ tutuna qonaq etdilər. Mənim yaxşı şeir eşitməyə böyük həvəsim olduğuna görə Quzanlıdakı axşam yeməyindən sonra elə Xındırıstanda da Hüseyn mənə xeyli şeir oxumuşdu. Onun misralarına heyranlıqla qulaq asdığımı müsbət qarşılamış, sonralar Bakıda da məni xeyli şeirə qonaq eləmişdi.
Qeyri-adi dərəcədə həssas ürəyi var idi. Məhz elə həmin ürək onu yarı yolda qoydu.
Qayıdaq, Xırdalanda yağan qara. Həmin gün mənim üz-gözümü qırmanclayan qar haqqındakı şeiri məhz on illər əvvəl Hüseyn Əfəndidən eşitmişdim:
Üzümə yağan qar əriyər sakit,
Külək kürəyimə dəyib qayıdar.
Mənimlə yanaşı yeriyər səki,
Hərdən döngələri əyib qayıdar.
Bu məqamda “Allah rəhmət eləsin!”–deməkdən başqa çarə qalmır.
Dövlət Teleradio Verilişləri Komitəsinin (bu qurumun adı sonralar bir neçə dəfə dəyişdirilib) 3 sədri haqqında ( Elşad Quliyev, Məmməd İsmayıl və Babək Hüseynoğlu) olduqca zəngin xatirələrim var. Bu barədə mətbuatda dəfələrlə söz açmışam. Elə Hüseyn Əfəndi haqqındakı sətirlərimi də həmin 3 şəxsdən birinin – Məmməd İsmayılın internetdən götürdüyüm xatirələri ilə tamamlayıram:
“Hüseyn hələ gənclik çağlarından ... yetkinləşmiş bir adam idi. Dədə-babaları Sibirə sürgün edilmiş bir ailənin övladı olub. Unutmuşam, bəlkə də, Hüseyn özü də Sibirdə doğulmuşdu. Ağır həyat şərtləri onu vaxtından qabaq uşaqlıqdan gəncliyə, gənclikdən də ahıllığa keçirmişdi. Saçları vaxtından qabaq bəmbəyaz olmuşdu və bu bəyazlıq da onun sifətinə nur gətirmişdi. Nə olur-olsun yalan danışmazdı. Sonralar “Gənclik”də mənə ən yaxın adam olmasına baxmayaraq, əsla, işçilərin heç birinin arxasınca danışmazdı. İçindən keçənləri yeri gələndə üzə vurmağı da vardı. Mən teleşirkət sədrliyindən istefa verdikdən sonra telefonlarımın susduğu, bilərəkdən boşluğa salındığım o zor dönəmlərdə mənə sona qədər sadiq qalan iki-üç kişidən biri və bəlkə də, birincisi Hüseyn Əfəndi oldu”.
Məmməd müəllimə uzun ömür arzulayaraq əlavə edim ki, Hüseyn Sibirdə yox, Qazaxıstanda – Vətənindən sürgün edilmiş ailədə doğulmuşdu.
Bərəkətin var olsun, Abşeron qarı, bu xatirəni yada saldın.
İttifaq MİRZƏBƏYLİ
