Mənim Qərbi Azərbaycanda, konkret desək, Göyçə mahalı, Çəmbərək rayonunun Çaykənd kəndində doğulub-böyüdüyümü bilən dostlarım və iş yoldaşlarım, təxminən, on il qabaq demişdilər ki, Prezident bizim Göyçəyə də qayıdacağımızı dedi. Özü də əminliklə.
Sonra öyrəndim ki, dövlət başçımız həmin fikirləri Nazirlər Kabinetinin 2013-cü ilin doqquz ayının sosial-iqtisadi inkişafının yekunlarına və qarşıda duran vəzifələrə həsr olunmuş iclasda deyibmiş. Həmin çıxış verilmiş qəzetlərdən birinini hələ də saxlayıram. Orada yazılırdı ki, azərbaycanlılar nəinki işğal edilmiş torpaqlarda, bütün tarixi torpaqlarında yaşamalıdırlar. Bu, bizim suveren hüququmuzdur. Soydaşlarımız nəinki Dağlıq Qarabağdan, tarixi torpağımız olan İrəvandan, Zəngəzurdan, Göyçədən də zorla çıxarılıbdır, deportasiya edilibdir, 1940-1950-ci illərdə, ondan sonra 1980-ci illərdə: “Bu, böyük ədalətsizlikdir. Biz o torpaqlara da qayıdacağıq, mütləq qayıdacağıq. Gənc nəsil o arzularla, o fikirlərlə yaşamalıdır. Vaxt gələcək biz orada da yaşayacağıq. Ümumiyyətlə, xalqımıza məxsus olan bütün tarixi torpaqlarımızda azərbaycanlılar yaşayacaqlar, yaşamalıdırlar. Bunu etmək üçün biz indidən öz siyasətimizi aparırıq”.
Əlbəttə, yaşlı adamların ata-baba yurdlarına qayıtmaq, heç olmazsa, oraları görüb sonra dünyasını dəyişmək arzusu həmişə olub və indi də çox böyükdür. Ətrafımdakı yaşlı adamlardan bu arzunu hər gün eşidirəm. Mən isə etiraf edim ki, nə zamansa həmin torpaqlara qayıdacağımıza o qədər də inanmırdım. Üstəlik, vaxt ötdükcə olan-qalan ümidim də yavaş-yavaş itirdi. Ancaq cənab Prezidentin həm 2013-cü ildə verdiyi həmin proqnozdan, həm də ötən ilin son günlərində səsləndirdiyi qətiyyətdən sonra mən – nisbətən cavan göyçəli, bəlkə də, qocaman yerlilərimdən də çox həmin günü arzulayıram.
Cənab Prezident ötən il dekabrın 24-də Qərbi Azərbaycan İcmasının inzibati binasında yaradılan şəraitlə tanış olandan sonra Azərbaycanın həmin ərazilərində doğulub böyümüş bir qrup ziyalı ilə görüşündə də biz göyçəlilərin yurdu görməyə olan ümidini birə beş qat artırdı. Dövlət başçımız dedi ki, biz sentyabrda Azərbaycan – Ermənistan sərhədində məcburən hərbi əməliyyat keçirməli olduq. Bu hərbi əməliyyat nəticəsində bizim tarixi şəhərlərimiz bu gün artıq gözümüzün önündədir.
Həmin çıxışdakı bir cümlə məni ruhən, xəyalən Göyçəyə apardı: “Bu gün biz artıq Bala Göyçənin sahilindəyik. Bu gün biz Göyçə gölünü binoklsuz görürük. Birincisi, hesab edirəm ki, bu, ədalətlidir. İkincisi, sentyabr toqquşmaları bizi gələcəkdə böyük problemlərdən sığortalayacaq. Çünki Ermənistanda revanşist qüvvələr baş qaldırır, – istər iqtidarda, istər müxalifətdə, – faktiki olaraq bizim üçün fərqi yoxdur. Çünki Ermənistanda cəmiyyətin şüuru çox zəhərlənib”.
Bəli, olduqca yerində deyilmiş fikirlərdir. Mən ermənilərin beyninin zəhərləndiyini indiyədək çox görmüşdüm. Üstəlik, otuz illik işğal dövründə Azərbaycana aid bütün tarixi-mədəni abidələrin darmadağın edilməsi zamanı da həmin zəhərli təxəyyülün şahidi olduq. Onlar Azərbaycan əsgəri ilə üz-üzə döyüşlərdə uduzanda gecə vaxtı, yatmış şəhərlərimizi raket atəşinə tutanda da beyin xəstəliyindən əziyyət çəkdiklərini gizlədə bilməmişdilər. İndi isə ölkə rəhbərliyi ilə kilsə arasında barışmaz mübarizə gedir. Bu isə o deməkdir ki, xaricdən göndərilən zəhərin dozası çox olub və ona görə də katolikos dini rəhbərin funksiyasını unudaraq, xalqı da, dövləti də müharibəyə çağırır.
Hələ iki-üç il qabaq Rusiyada yaşayan bir erməni demişdi ki, bizim üç düşmənimiz var: Azərbaycan, Türkiyə və katolikos. Ancaq onun dediyindən fərqli olaraq, həm biz, həm də Türkiyə Ermənistana qarşı heç bir düşmənçilik etmək istəmirik. Bunu hamı başa düşür. Xalqın beynini zəhərləyən katolikosdan başqa.
Hər halda, mən artıq Göyçəni yenə də görmək arzusu ilə yaşayıram və buna inanıram. Bu inamımı gücləndirən başqa bir faktı da yada salmaq istəyirəm. Belə ki, 44 günlük İkinci Qarabağ müharibəsi bitəndən sonra bəzi bədxahlarımız deyirdilər ki, ermənilər bundan sonra Azərbaycan ərazisindəki Rusiya sülhməramlılarının xidmətindən bəhrələnəcək, onların köməyi ilə istədiklərini edəcəklər. Sonra nə oldu?
Sonra müzəffər Ali Baş Komandanımız Rusiya sülhməramlılarının və bütün dünyanın gözü qarşısında Laçın –Xankəndi yolunda nəzarət-buraxılış məntəqəsinin qurulmasına nail oldu. Yəni heç kəsin inanmadıqlarını reallığa çevirdi. Mən tam səmimiyyətlə inanıram ki, bizim Göyçəyə qayıdacağımız günün reallığa çevrilməsi də uzaqda deyil.
Anar ALLAHVERDİYEV,
Çəmbərək rayonunun Çaykənd kəndindən qaçqın, iqtisadçı
