“Ən yaxşı erməni olmaq” yarışı getdikcə qızışır

Ermənistanın sabiq prezidenti Serj Sarkisyan sükutu pozub. Aylardan bəridir ölkəsində baş verən proseslərə, o cümlədən, Bakı–İrəvan münasibətlərinə dair hansısa fikir bildirməyən Serjik dilə gəlib. Onu dilləndirən nədir? Əlbəttə ki, Ermənistanın hazırkı hakimiyyətini ittiham etməkdən başqa heç nə. Qarabağ cəlladı yenə öz “ampluasına” sadiqdir. 

Bəli, S.Sarkisyan Azərbaycan–Ermənis­tan şərti sərhədində yaşanmış hərbi insidentə münasibət bildirib və deyib ki, belə hallar sərhədin digər yerlərində də qeydə alınacaq. Görəsən, eks-prezidentin əminliyi nədən qaynaqlanır?

Əslində, suala cavab vermək çətin deyil. Məsələ burasındadır ki, Sarkisyan tipik er­məni xəstəliyinin daşıyıcısıdır. 

Təsəvvür edin, Azərbaycan hərbçilərinə Ermənistan tərəfdən snayper atəşi açılıb, bir sərhədçimiz yaralanıb. Əlbəttə, cavab atəşi nəticəsində qarşı tərəfdən dörd nəfər cəhən­nəmə vasil olub. Bu, öz yerində. Başlıca məqam ondadır ki, Sarkisyan, faktiki olaraq, eyni halın təkrarlanacağını bildirirsə, deməli, sözügedən xəstəliyin simptomlarından yaxşı xəbərdardır. 

Bəli Sarkisyan onu da yaxşı bilir ki, çaqqallar bir yerdə dayanan deyillər. Nə qə­dər olmasa, uzun müddət ətrafına yığdığı sürüyə rəhbərlik edib, xislətlərinə bələddir. O sürünün təmsilçilərinin sayının orduda daha çox olduğundan da məlumatlıdır. Axı, Serjik həm də Ermənistanın müdafiə naziri postu­nu tutub. Onun yerli jurnalistlərlə söhbətində başqa nələri dilə gətirdiyindən söz açacağıq. 

Hələlik isə deyək ki, Azərbaycan hərb­çilərinə atəşin hansısa könüllü birləşmənin təmsilçiləri tərəfindən açıldığı bildirilir. Əl­bəttə, bu, yalan da ola bilər. Hər halda, Er­mənistan mediasının yaydığı məlumata is­tinad edirik. Düşünürük ki, belə məlumatın yayılması ölkə hakimiyyətinin məsuliyyəti öz üzərindən atmaq istiqamətindəki uğursuz gedişidir. Uğursuzdur, ona görə ki, ortaya elementar sual çıxır: könüllülərin sərhəddiki postlarda və səngərlərdə nə işləri var idi? Ola bilməz ki, buna hansısa nəzarət olmasın... 

Belə nəticəyə gəlirik ki, sabah həmin “könüllülər” Azərbaycan ərazisinə hücuma keçə və Ermənistan hakimiyyəti onların ölkə­nin ordusuna aidiyyatının olmadığını vurğu­laya bilər. Yəni, erməni iqtidarının bu yolla özünün işğalçı olmadığını göstərməsi müm­kündür. Axı, həyasızlıq erməni iqtidarının mahiyyətinə hakim kəsilmiş “xarakterdir”. 

Yeri gəlmişkən, vaxtilə Qarabağı da “er­məni könüllüləri ələ keçirmişdilər”. Belə bir fikir xeyli tirajlanırdı. Böyük pafosla bil­dirilirdi ki, artıq canını tapşırmış separatçı “Dağlıq Qarabağ Respublikası”nın könüllü dəstələri, məsələn, “qədim erməni yurdu Şu­şanı, Laçını, Kəlbəcəri azad ediblər”. Belə bivec təqdimatlar var idi. 

Sonradan həmin “könüllülər” hamısı müharibə qəhrəmanı kimi Ermənistan ha­kimiyyətində təmsil olundular. Yəni, necə deyərlər, xoruzun quyruğu göründü. “Quyru­ğu görünən xoruzların” ümumi adı da var idi – Qarabağ klanı. S.Sarkisyan da həmin kla­nın üzvü idi. O Sarkisyan ki, Xocalıda dinc azərbaycanlıların başına gətirilən olmazın müsibətlərin təşəbbüskarlarından və icraçı­larından olmuşdu. O Sarkisyan ki, təbiətinə hakim kəsilmiş xəstəliyi bu gün də ortaya qoymaqla məşğuldur və bilir ki, erməni cə­miyyəti özünün, koçaryanların, vazgenlərin və digərlərinin səpdikləri avatürizm toxumla­rı ilə qidalanır. Bu “qidalanma” isə orqanizmi dinc saxlamır. Mütləq hansısa qeyri-ordinar hərəkətlərə sövq edir. Fevralın 13-dəki insi­dent həm də ipə-sapa yatmazlıqdan irəli gəlir. 

Sarkisyan dərk edir ki, baş nazir Nikol Paşinyan son dövrlər, belə demək müm­künsə, əsl erməni olmaq istəyir. Yəni, Nikol qeyri-konstruktiv mövqedədir, sülhdən ya­yınır, anti-Azərbaycan mövqeyi tutur, bey­nəlxalq miqyasda ölkəmizə qarşı antipatiya yaratmağa girişir. Deməli, Nikolu gözdən salmaq lazımdır. Sarkisyan çalışır ki, Paşin­yan əsl erməni olmaq yarışında önə çıxma­sın. Aylardan bəridir ki, qoruduğu susqunlu­ğu məhz buna görə pozmaq qərarına gəlib. Görək necə?

S.Sarkisyan sülh müqaviləsinin imza­lanmasını vaxtilə ikinci kapitulyasiya kimi dəyərləndirdiyini yada salır və deyir ki, Er­mənistan hökumətinin iclasında müzakirə olunanalara diqqət yetirəndə, Azərbaycana daha çox məsələlərdə güzəştə gediləcəyi­ni anlayıb. Görəsən, Serjik nəyə əsasən bu qənaətə gəlib? Axı, Nikol, yuxarıda da bil­dirdiyimiz kimi, konstruktiv mövqe tutmur. Əksinə, indi Ermənistan hakimiyyəti S.Sar­kisyanın dövründə olduğu kimi çeşidli mani­pulyasiyalara əl atır. Paşinyan hər şeyi “mə­nimsəyib”, qalıb Sarkisyan kimi tualet adı ilə danışıqlar masasından qaçmaq. Bu gedişlə onu da öyrənəcək. 

Görünür, Serjik Nikolun tez bir zaman­da “tualet diplomatiyasının” sirlərinə də bələd olacağının işartılarını görür. Bir sözlə, eks-prezident Paşinyanın və komandasının siyasi spekulyasiya baxımından onu geridə qoymasına qısqanclıqla yanaşır. Qısqanclıq­la yanaşır və bildirir ki, Azərbaycan bundan sonra daha çox şeylər əldə etməyə çalışacaq. Nə vaxtadək? Serjikin təbirincə desək, ermə­ni xalqı, heç olmasa, xalqın Vətənə biganə qalmayan bir hissəsi indiki hakimiyyəti de­virənədək. 

Göründüyü kimi, Ermənistandakı xunta rejiminin rəhbəri olmuş eks-prezident haki­miyyəti devirmək üçün açıq çağırış səsləndi­rir. Əlbəttə, onun belə fikirlərə baş vurması ilk dəfə deyil. Onun sonuncu diqqətə çatdır­dığımız fikirlə erməni xalqını təhqir etməsini bir kənara qoyaraq, başqa bir məqamı vurğu­layaq. Maraqlıdır ki, Serjik hər dəfə belə rito­rikaya üstünlük verəndə, Paşinyan düyməni basır. Nəticədə Sarkisyanın hakimiyyətdə olduğu dövrdə etdiyi talanlar, dövlət əmla­kını mənimsəmə halları üzə çıxarılır. Hətta, Serjikin həbsi məsələsi də gündəmə gəlir. Çox güman ki, Nikol yenə də hərəkətə keçib həyasızlıqda onu qabaqlamaq istəyən Sarkis­yana yerini göstərəcək. 

Ə.RÜSTƏMOV
XQ