31 il əvvəl cəbhəyə Novruz sovqatı göndərmiş “bağça uşağı” onun təbrikini almış keçmiş döyüşçü ilə necə görüşdü?..

Şərəfli tarixə çevrilmiş 2020-ci ilin payızında bütün xalqımız kimi, Sumqayıt “Liftservis” Birliyinin kollektivi də Qarabağda vuruşan hərbçilərimiz üçün cəbhə bölgəsinə ərzaq, pal-paltar dolu bağlamalar göndərirdi. Sonsuz Vətən məhəbbəti və qələbə əzmi ilə düşmən üzərinə qətiyyətlə yeriyən igid döyüşçülərimizə olan inam və sevgidən irəli gələn bu aksiyada hər kəs fəallıq göstərirdi.

Xalqın qələbəyə inamı bö­yük idi. Sumqayıtlı lift xidməti işçiləri də evdən gətirdikləri so­vqat bağlamalarını Qarabağa yola salıblar. Direktor Çümşüd İsmiyev isə rayonların işğal­dan azad olunacağı günlərdə “Füzuli”, “Qubadlı”, “Cəbrayıl”, “Ağdam”, “Zəngilan”, “Laçın”, “Kəlbəcər”, “Şuşa” adlarının yazıldığı üçrəngli bayraqları­mızı qabaqcadan hazırladıb hərbi hissələrə göndərib. 

Həmin günlərin birində keçmiş döyüşçü, 2-ci dərə­cəli əlil İsrafil İsmiyev 90-cı illəri yada salaraq dedi ki, I Qarabağ müharibəsi zamanı onun döyüşdüyü batalyona da bu cür bağlamalar gəlirdi. “Yemək, şirniyyat, siqaretlə yanaşı, ünvansız, lakin çox səmimi, qələbəyə inamla dolu məktublar da alırdıq. Xüsusilə Novruz bayramı günlərində belə bağlamalar çox gəlirdi. Məktublardakı inam və arzu dolu sözlər bizi döyüşlərə, qələbəyə ruhlandırırdı...”

İş yoldaşına diqqətlə qulaq asan gənc dispetçer Xalidə Hacıyeva əlindəki işi bir anlı­ğa saxlayıb, gülə-gülə dedi ki, o da tərbiyə aldığı bağçada olarkən valideynlərinin əsgər­lər üçün Novruz sovqatları ha­zırlamasına kömək edib. 

İsrafil müəllim gülüm­sünərək cavab verdi: 

– Yox, ay Xalidə, sənin ya­dına gəlməz, sən o vaxt bala­ca uşaq olardın. 

– Niyə yadıma gəlmir ki, İsrafil müəllim? Düzdür, o vaxt mən 6 yaşına təzəcə keç­mişdim, yaxşı xatırlayıram ki, valideynlərimiz həmin sovqat­ları baxçamızda bizim “Cü­cələrim” qrupunun adından göndərmişdilər. 

“Cücələrim” sözünü eşit­cək keçmiş döyüşçü duruxdu. Qulaqlarına inanmadı:

– “Cücələrim” qrupu? Bu, sənin dəqiq yadında qalıb? Səhv etmirsən ki?

– Yox, İsrafil müəllim, dəqiq yadımdadır. Çünki o vaxtlar tərbiyəçilərimiz bizə xorla tez-tez “Cücələrim” mah­nısını oxudurdular. Biz həmin mahnını çox sevir və çox da həvəslə oxuyurduq...

Keçmiş döyüşçü nəsə ta­pıbmış kimi mənalı-mənalı gülümsündü, lakin dünənki “bağça uşağına” daha heç bir söz demədi... 

Axşam işdən sonra evdə cəbhə arxivinə göz gəzdirdi. Neçə ildən bəri qoruyub-sax­ladığı 3 açıqçada “Cücələrim” ansamblı” sözlərini görüb, zəndində yanılmadığını anla­dı... 

Ertəsi gün iş yerində həmin açıqçaları Xalidəyə göstərəndə dilli-dilavər qızın, az qala, nitqi tutuldu. Artıq 5-6 yaşlı baxça uşağı yox, iki uni­versitet məzunu olan Xalidə məktubların birində anasının xəttini o dəqiqə tanımışdı. Məktubda yazılmışdı: “Əziz dost! Sizi Novruz bayramı mü­nasibətilə ürəkdən təbik edi­rik! Sizə həyatda can sağlığı və cəbhədə qələbə arzulayı­rıq! “Cücələrim” ansamblı.”

Xalidə xanım özünü birtəhər ələ alaraq soruşdu:

– İsrafil müəllim, bunlar sizdə hardandır? Yoxsa, bi­zim göndərdiyimiz Novruz sovqatları və təbrik məktubu­muz sizə çatıb? Nə yaxşı! Lap yuxu kimidir. 

Bir vaxtlar Vətən yolunda igidliklə vuruşmuş iş yoldaşını ata kimi qucaqlayan qız göz­lərinə inana bilmirdi. Bəlkə də, o vaxtlar Sumqayıt kimya zavodunun işçisi olan anası Məryəm xanımın yazdığı “Cü­cələrim” sözü olmasaydı, Xa­lidə bu möcüzəyə inanmazdı. Axı bu, handa bir rast gəlinən bir təsadüf deyildi. 

Bəli, 1992-ci ilin o çətin, həyəcanlı günlərində, Novruz bayramı ərəfəsində cəbhəyə sovqat və bayram təbriki gön­dərilməsində iştirakçı olmuş bağça uşağı Xalidə 28 ildən sonra – 2020-ci ilin payızında Vətən müharibəsi döyüşçüləri üçün ərzaq bağlamaları hazır­layarkən təsadüfən öyrənmiş­di ki, o vaxt onun göndərdiyi bağlamanı alan əsgərlərdən biri onun hazırkı iş yoldaşı, kollektivin sevimlisi olan İsrafil İsmiyev olub. 

Keçmiş döyüşçü İsrafil İs­miyev bu təsirli epizodu danı­şandan sonra dedi: 

– Arxa cəbhədən məktub və sovqat alanda hədsiz dərə­cədə sevinirdik, döyüş ruhu­muz artırdı. Çünki hiss edirdik ki, tək deyilik, arxamızda qə­dirbilən xalqımız – ata, ana və bacılarımız dayanıb. Bizə gön­dərilmiş məktubları isə oxu­yub bir kənara atmağa əlimiz gəlmirdi. Onları şəxsən mən həmin günlərin yadigarı kimi döyüş silahımla bərabər üs­tümdə gəzdirmişdim. Ancaq, düzü, nə vaxtsa o məktubla­rı göndərənlərdən kiminləsə rastlaşacağımı – özü də məhz çalışdığım idarədə – heç fik­rimə də gətirə bilməzdim. Sən demə, onlardan biri neçə ildir ki, mənimlə eyni müəssisədə, birgə çalışdığımız iş yoldaşım, “Cücələrim” bağçasının “yetir­məsi” Xalidə xanım imiş. Bu, mənim üçün çox gözəl, xoş bir sürpriz oldu. 

...1969-cu ildə Kürdəmir rayonunun Xırdapay kəndində dünyaya gəlmiş İsrafil İsmi­yev güləşçi idi, məşqçi olmaq istəyi ilə Azərbaycan Dövlət Bədən Tərbiyəsi İnstitutuna (indiki İdman Akademiyasına) daxil olmuşdu. Lakin 1991-ci ilin sentyabrında erməni-daş­nak tör-töküntülərinin daha da azğınlaşdığına, rus hərb­çilərinin köməyi ilə Qarabağ­da və onun ətrafında kənd və qəsəbələrimizdə dinc sakinləri qətlə yetirmələrinə, onların mal-mülkünü ələ keçirmələ­rinə dözməyərək, təhsilini yarımçıq qoyub, könüllü cəbhəyə yollanıb. 

Onun döyüş yolu Ağdam, Füzuli, Ağdərə, Cəbrayıl, Xocavənd, Laçın və Şuşa­dan keçib. İgidliklə vuruşdu­ğuna,1992-ci ilin iyununda (özünün ad gününə iki gün qalmış) Ağdərə döyüşlərində fərqləndiyinə görə o vaxtkı pulla 7 min manat mükafat da alıb. Ondan bir müddət sonra düşmənin atdığı raket İsrafilin lap yaxınlığında partlayıb və o, kəllə-beyin travması ala­raq, səhra hospitalında ciddi müalicə keçməli olub. Tərxis edilmək imkanı olsa da, düş­mənlərdən qisas almaq üçün yenidən döyüşə yollanıb və 1995-ci ilədək orduda xidməti­ni davam etdirib. Amma sonra başındakı ağrılar özünü yeni­dən göstərib, ona II qrup əlillik dərəcəsi verilib.

İsrafil İsmiyev birinci Qa­rabağ müharibəsi qazisi olsa da, 2020-ci ildə Vətən mü­haribəsi başlananda yenidən cəbhəyə yollanmaq istəyib. Lakin hərbi komissarlıqda ona yaşının 50-ni keçdiyini və II qrup əlil olduğunu xatırla­daraq: “Sən Vətənə borcunu layiqincə yerinə yetirmisən. İndi cavanlar döyüşür, hələlik sənə ehtiyac yoxdur”, – de­yiblər. Ali Baş Komandanımı­zın rəhbərliyi ilə xalqımızın igid oğulları düşmən ordusu­nu darmadağın edərək, tarixi qələbəmizi qazananda bu zəfərin dəyərini hamıdan çox duyub-anlayıb. 

Artıq neçə ildir ki, qardaşı Cümşüdün yanında, Sumqa­yıt “Liftservis” Biliyində çalışan İsrafil İsmiyev işgüzarlığı, sə­mimiyyəti ilə hörmət qazanıb. Şəhər sakinlərinə göstərlən lift xidmətinin keyfiyyətcə yüksəl­məsində onun da xeyli zəh­məti var. Bir vaxtlar vuruşduğu Qarabağ cəbhəsinə “Cücələ­rim” imzalı sovqat və açıqça göndərmiş, hazırda onunla bir yerdə çalışan Xalidə Ha­cıyeva da, digər iş yoldaşları da keçmiş döyüşçünün xətrini dünyalar qədər istəyirlər. 

Rəhman ORXAN, 

Əməkdar jurnalist