Biz türklər tarix boyu qadınlarımızı Vətənimiz qədər çox sevmişik. Çünki yaranışdan üstündə gəzdiyimiz torpağa ANA torpaq, ANA Vətən demişik. Döyüşçü, qılınc qurşanıb at minən hökmdar, sərkərdə qadınlarımız, qızlarımız olsa belə, nədənsə, qolumuzda qüvvət, ürəyimizdə təpər olduqca, düşmən çəpəri olan oğullarla döyüşüb qadınlarımızı müharibə meydanından uzaq saxlamağa çalışmışıq... 

Bu, Azərbaycan tarixindəki son da­vamızda da belə oldu. Birinci Qarabağ savaşında qadınlar batalyonunun yara­dılmasına etiraz etdik. Amma o qəhrəman əsgər anaları, şəhid bacıları dediklərini etdilər. O savaşda neçə döyüşçüyə dayaq olan, neçə yaralı əsgəri həyata qaytaran qadınlarımız, döyüş meydanında böyük cəsarətlə, qeyrətlə savaşan qızlarımız da oldu... Zamanında bu məsələdə mənim fərqli yanaşmam var idi. Hələ Azərbaycan Dövlət Televiziyasında çalışarkən cəbhə­də tez-tez olan jurnalist kimi qızlarımızın da ora getməsini təklif edərdim. Fəqət, hər dəfə də hamı bu təklifə “Bir qadının, qızın cəbhədə nə işi var?!” – deyə ağız büzər­di...

Sonralar Müdafiə Nazirliyinin Sənədli Filmlər Kino-telestudiyasında xidmətdə olarkən yenə də rəhbərliyə bir qadın jur­nalistə ehtiyac olduğunu dedim. Fikrimi də “Cəbhədəki əsgərlərin xidmətinə bir ana, bacı yanaşması olarsa, verilişlər daha səmimi, sözümüz daha tutarlı olar”, – deyə əsaslandırırdım. O məqamlarda vaxtı ilə AzTV-də “Xoş gördük” səhər proqramında bir yerdə çalışdığım Ağanisə Sultanova mənə Müdafiə Nazirliyində yeni yaratdığı­mız hərbi studiyada çalışmaq istəyini bil­dirmişdi. Ağanisə xanım gəldi, rəhbərliyə təqdim etdim, razılıq alındı, amma Baş Qərargahdan “Bu qədər kişi ola-ola qız müxbirə nə ehtiyac var!” – deyə bu işə eti­raz gəldi. Yeri gəlmişkən, Ağanisə xanım sonra indi mənim də çalışdığım “Xalq qə­zeti”ndə müxbir kimi çox məhsuldar fəa­liyyət sərgilədi. Və məncə, qadınlarımızı, qızlarımızı döyüşlərdən, savaşdan uzaq tutmağa çalışarkən ən əsası, “Hər türk qadını bir qəhrəman doğar” misalını unut­duq. Qəhrəman dünyaya gətirən qadın özü də bir qəhrəmandır!.. Şair Mehmet Emin Yurdakul qadınların həyatımızdakı, mübarizəmizdəki ruhverici gücü haqda gözəl yazıb: 

“Sənin səsin hayat üçün döyüşməyə səsləyər,

Sənin sevgin Vətən üçün fədakarlıq öyrədər,

Sənin üzün insan üçün bir mərhəmət duyurar;

Sənin ilə insanoğlu yer üzünü fəth edər.” 

Bu misalları bizə illərlə sonra, İkinci Qarabağ savaşında qəhrəman jurnalist, ən qaynar nöqtələrdə, mərmilərin, bom­baların yağış kimi yağdığı bölgələrdən xəbər verən türk qızı Fulya Öztürk daha gözəl isbatladı. Cəbhənin od-alovu için­dən anbaan xəbər çatdıran Fulya həm də arxada QƏLƏBƏ xəbəri gözləyən xalqı­mıza, raket, mərmi yağışı altında qalan vətəndaşlarımıza, addım-addım irəliləyən döyüşçülərimizə arxa-dayaq oldu. Ful­ya “Bir qız müxbir cəbhədə nə edə bilər ki?!” tərəddüdümüzü alt-üst elədi. Onu İkinci Qarabağ savaşında izlədikcə kaş ki, “Birinci Qarabağ savaşında da bizimlə çiyin-çiyinə informasiya cəbhəsində “dö­yüşəydi” – deyə düşünürdüm. 

Fulya cəsarəti, insansevərliyi, həqiqə­tin yanında mərd duruşu ilə müharibə adlı qorxulu bir kabusa meydan oxudu. Vətəni­mizin ağır günlərində Azərbaycanı doğma Vətəni kimi sevərək ağır yükümüzün altı­na çiynini verib cəbhəyanı ərazilərimizdəki soydaşlarına, doğma torpağında işğala, hücuma məruz qalan insanlara arxa, da­yaq oldu, xəbər gözləyən əsgər doğmala­rını cəbhədən xəbərsiz qoymadı. Üzbəüz görüşməsək də, Vətən müharibəmizdən verdiyi xəbərlər əsnasında tanımaq istə­dim onu. Doğum tarixinə baxanda Azər­baycanın çətin, təkləndiyimiz günləri yadı­ma düşdü. Ölkəmizin müstəqillik uğrunda mübarizə apardığı ildə doğulub Fulya – 1989-cu ildə. Kim bilərdi ki, Azərbayca­nın elan olunmamış bir müharibəyə, cəlb olunduğu, işğala məruz qaldığı bir vaxtda doğulan Fulya illərlə sonra o yerlərin azad olunmasının xəbərini verəcək, neçə əsgər anasını sevindirəcək, yurdundan didərgin düşənlərə o yerlərin işğaldan azad olun­ma xəbərini Ali Baş Komandanla, az qala, səs-səsə verib çatdıracaq. 

Yeri gəlmişkən, yaxın günlərdə Tür­kiyədə səfərdə olan Prezidentimiz İlham Əliyevin Fulyanın müsahibəsi əsna­sında qardaş ökənin Cumhurbaşqanı R.T.Ərdoğanla bir yerdə qəhrəman həm­karımızın fədakarlığını dəyərləndirmələri də çox təsirli anlar oldu. O dialoqda iki dövlət rəhbərinin verdiyi dəyər bir jurnalist üçün ən böyük mükafat idi...

Prezident Rəcəb Tayyib Ərdoğan: Bu qızı tanıyırsan? 

Prezident İlham Əliyev: Təbii ki, tanı­yırıq. Bu, bizim qızdır. İkinci Qarabağ sa­vaşında ən təhlükəli yerlərə gedən jurna­listdir. Bizimlə kədərləndi, bizimlə sevindi, Qələbəni də bizimlə qeyd etdi. Bu qız bi­zim qızımızdır... 

Bir jurnalistin iki böyük ölkənin rəh­bərindən bu cür alqış almasına, düzü, bir az da həsədlə baxdım. Fulya bizim ondan öncə keçdiyimiz yolda daha önə keçdi. O bu alqışı, tərifi jurnalist, telereportyor baca­rığından çox cəsarəti, insansevərliyi, milli təəssübkeşliyi ilə qazandı. Zaman-zaman bəzi həmkarlarımla mübahisə mövzusuna çevrilən məsələ – bir jurnalistin tərəfsiz, soyuqqanlı, yalnız xəbər çatdırmaq xati­rinə fəaliyyətindənsə, Fulya kimi Vətən, millət sevgisi ilə davranmaq daha dəyərli və təqdirəlayiq imiş. 

Fulya qandaşlarına, soydaşlarına, qardaş ölkəyə çətin anda elə bu ifadənin hər iki mənasında “göz-qulaq” oldu. Gözü kor olan dünyanın qulağına Azərbaycan həqiqətlərini uca səslə çatdırmağa çalışdı. Var olasan, fədakar həmkarım, müharibə jurnalistikasının şəfqət bacısı! İnşallah Türk dünyasının daha böyük uğur və qələ­bələrinin də carçısı olarsan!

Rahib QƏRİB, “Xalq qəzeti”