Naxçıvan Muxtar Respublikası Şərur rayonunun Danyeri kəndində doğulub, burada ailə qurub, Vətənə layiqli övladlar bəxş etmiş Qəndab nənə ömrünün son 30 ilinin müstəqillik dövrünə düşməsini Ulu Tanrının ən böyük bəxşişi sayır. Bu ilin 7 fevralında Prezident seçkilərində səs verənlərin sırasında birincilərdən olan Qəndab nənə oxucularımıza yaxşı tanışdır.
Yaşı ilə əlaqədar qismən passiv görünən Qəndab nənə, göz dəyməsin, danışıq və məntiqində, xüsusən də siyasi mükamilələrində olduqca fəal təsir bağışlayır. Bu dəfə Naxçıvanda olarkən onunla görüşüb həmsöhbət olduq.
Qəndab nənə Nobel mükafatçısı Əziz Səncərlə görüşündən danışdı:
– Əziz Səncər Naxşıvana gələndə bizim evdə oldu. Onunla qısa söhbətdə hiss etdim ki, Azərbaycana, eləcə də Naxçıvana böyük sevgisi var. Bu, əslində bir türk oğlunun sevgisi idi. Deyəndə ki, buraları öz vətənim qədər sevdim, inanın, zərrəcə təəccüb etmədim. Əslində onun Türk dünyasının birliyini görmək istəyi hər birimizin arzusudur.
– İnşallah, o günləri də görmək qismət olar...
– Mən dünyanın hər üzünü görmüşəm, Zəngəzurdan didərgin salındığımız günlər, yaşadığımız ağrı-acılar nə qədər yazılsa yenə azdır. Bu günümüzə min şükürlər olsun! Amma onu da bilirəm ki, bizim bu xoş günlərimizi istəməyənlər də çoxdur. Əminəm ki, arzuları gözlərində qalacaq. Oğul, ağlımız kəsəndən dünyanın çox dərd-sərini gördük. Dünya savaşının ağrı-açılarından keçdik. Bir qarnı aç, bir qarını tox olsaq belə, mətinliyimizlə qoymadıq ki, torpaqlarımız düşmən tapdağında olsun. Amma 90-cı illər Naxçıvanın ən fəlakətli dövrü oldu. Ermənilərlə mübarizəmizə də sapı özümüzdən olan baltaların mane olması bizləri çox sarsıtdı. Allah rəhmət eləsin, Heydər Əliyev olmasaydı bilmirəm axırımız nə olardı. İnanın, bəlkə də yurd-yuvasından didərgin olanların sırasında bizlər də var idik.
– İndi onlara son qoyulub, ermənilərin yurd-yuvasından didərgin saldığı köçkünlərimiz də doğma evlərinə qayıdırlar...
– Bilirəm, oğul, savadım olmasa da, oxuyub-yazmaq bilməsəm də, televiziyadan, radiodan bütün xəbərləri alıram. Sağ olsunlar, dünyanın o başından olan xəbərləri elə tez verirlər ki, məhəttəl qalıram. Torpaqlarımızın, Şuşanın azad olunması xəbərini eşidəndə əvvəlcə inanmadım. Günlərlə dua edirdim ki, Allahım, doğrudanmı, sən bu xalqa bu qədər əzab-əziyyətdən, 20 yanvar, Xoçalı soyqırımından sonsa mərhəmət etdin?! Sevincimdən hıçqıra-hıçqıra ağladım... Uşaqlar elə bildilər ki, mənə nəsə olub, həkim çağırmaq istədilər. Dedim, ay bala, bu göz yaşlarım illərdir canımda gəzdirdiyim ağrılarımın yaşı idi, axdı getdi, həkimlik deyiləm.
– Qəndab nənə, savadsızam deyirsiniz, amma maşallah, hələm-hələm siyasətçilərdən ötə danışırsınız...
– Çox sağ ol, oğul (gülərək cavab verir). Təhsilim, diplomum olmayıb ki, deyim savadlıyam. Amma yaşananlar mübarizliyimizi, sayıqlığımızı elə artırdı və hamımızı elə səfərbər etdi ki, arvadlı-kişili bir olduq. 90-cı illərin Naxçıvanı qaynar qazan kimi idi, sovetlərdən ilk ayrılan da biz olduq, üçrəngli bayrağımızı qaldıran da. Heydər Əliyevin elinə-obasına dönüşü ilə Naxçıvan ayaq üstə durdu. Naxçıvan da o böyük insanı qorudu və onun ətrafında səfərbər oldu. İnanın, bəlkə də Heydər Əliyev Naxçıvana gələnə qədər buranın yolunu-səmtini belə dünyada tanıyan yox idi. Şükürlər olsun ki, o xoş günlərimizi də görə bildik. Dövlətimizdən çox razıyıq, pensiyalarımız vaxtı-vaxtında verilir, hər il də üstünə artım gəlir.
– Yeddi fevral prezident seçkilərində bütün Azərbaycan sizdən danışırdı. Yaşlı bir insanın təkidlə seçki məntəqəsinə getməyinin səbəb nə idi?
– İndi zaman dəyişib, çox dəyişib. Həm də fikirləşirəm ki, mən dövlətim, qəhrəman və xilaskar xalqım üçün bu gündən sonra nə edə bilərəm?! Əlimdən gələn ən böyük iş səsvermədə iştirak etməkdir. Fevralda havalar Naxçıvanda çox soyuq idi, onda arzu edirdim ki, qar-çovğun olmasın, gedim məntəqədə səs verim. Şükürlər olsun, bu arzuma da çatdım, bu işdə mənə kömək edən övladlarıma minnətdaram. Ən böyük minnətdarlığım isə bizlərə bu günləri bəxş edən, Qarabağı xalqımıza qaytaran dövlətimizədir. Bir də heç kəs inciməsin: seçkiyə getməyən insanla döyüşdən qaçan əsgərin heç bir fərqi yoxdur. Biz bu seçkidə dostlarımızı sevindirməli, düşmənləri bir daha xar etməli idik. Belə də oldu. Fəxr və qürurla deyirəm ki, İlham Əliyevə səs verdim.
– Yəqin bilirsiniz ki, qarşıdan parlament seçkiləri gəlir. Bu barədə fikriniz nədir?
– Biz ailəlikcə dövlətə, dövlətçiliyə xidmət edən adamlar olmuşuq. Bu yolda həmişə səfərbər olmağımızı da borc bilmişik. Çox sevinirəm ki, bu seçki müstəqil Azərbaycanımızın bütün ərazisini əhatə edir. İnanıram ki, yeni parlament Prezidentimizin həyata keçirdiyi siyasətin gerçəkləşməsində onun ən etibarlı və yaxın köməkçisi olacaq. Həm də hesab edirəm ki, parlament seçkiləri xalqımız üçün bir sınaqdır və qəhrəman Azərbaycan xalqı bu sınaqdan da uğurla çıxacaq.
* * *
Sonda Qəndab nənənin kənddə yaşayan oğlu Həbib Həbibbəyli və bura istirahətə gələn nəvəsi–ADA Universitetinin məzunu Tuncayla da həmsöhbət olduq. Dövlətçiliyə və milli dəyərlərə bütün varlıqları ilə bağlı olan bu insanlarla münasibət bizdə olduqca xoş təəsürat yaratdı. Həbib müəllim dedi ki, kəndimizin ən yaşlı seçicisi olan anamın dilavərliyi, fikirlərindəki dəqiqlik həmişə diqqətdə olub: “Bizim ailəni yaxından tanıyanlar, vaxtı ilə evimizin qonağı olan çox məşhur adamlar da onun bu fəallığına heyranlıqlarını gizlətməyiblər. Hətta Nobel mükafatçısı Əziz Səncər də bu fikirdə olduğunu gizlətmədi. İndi sizinlə söhbətində anamın “səsvermədə iştirak etməliyəm, məntəqəyə gedim, səs verim” – təkidi də bu düşüncənin əməli davamıydı”.
...Bəli, Qəndab ananın səsi, əslində, onun Vətən sevgisinin və suveren Azərbaycanın uçalan səsidir. Doğrudan da, siyasi fəallığı ilə çoxlarına nümunə olan bu cür insanların mövqeyi həmişə milləti ayıq-sayıq və mübariz olmağa səfərbər edib. Bir də onu fikirləşdik ki, 44 günlük savaşı qazanan qəhrəman oğullarımız məhz Qəndab nənələrin övladlarıdırlar...
Söhbəti qələmə aldı:
Namiq QƏDIMOĞLU
XQ