Emin PİRİ

Sən azadsan!

Saçımda anamın xınası,

yolların ayaqlarımçün duası,

gözlərimdə hələ bizim olmayan uzaqlıq

deyir:

Sən azadsan!

Sən azadsan!

Ayaqlarım cığırlara yalvarır:

QARABAĞ,

biz sənin övladınıq,

ilk dəfə gördüyün övladlar.

At ayaqlarımızdan uzağa

bətnində gizlətdiyin minaları. 

Füzuli, Cəbrayıl, Hadrut cəbhəsi...

Burda ulduzlarla deyil,

hər minamyot mərmisiylə sayırıq

yarım qalan ümidləri,

anaların göz yaşını.

bir döyüşçü sevgilisinin

bətnində ölən arzusunu.

Günlərdir danışmırıq.

bilirəm, narahatsan, ana.

bəlkə gecələri ağlayıb,

şəklimlə ovunursan, ana.

Səni Füzulidən eşidirəm, ana,

Səni Cəbrayıldan görürəm, ana,

Sənə Şuşadan əl yelləyirəm, ana.

Formamda şəhid qardaşlarımın qanı,

gözlərimdə 44 gecənin yuxusuzluğu,

bir az həyəcan, bir az da

sevinc tərinə qarışan geyimim.

Təqvimdəki “8 noyabr”

Qarabağ torpağıyla, palçığıyla

büsbütün vətənləşən bədənimiz

və

bizi gözləyən Azərbaycan

meydanlarda, ürəklərdə, gözləriylə hayqırır:

Sən azadsan!

Sən azadsan!

Xocalı, Sığnax, noyabr, 2020