Dövlət başçımızın bu il yanvarın ilk ongünlüyündə yerli televiziya kanallarına verdiyi müsahibədə səsləndirdiyi “yeni mərhələ” ifadəsi artıq təkcə ölkəmizdəki siyasətçi, ekspert və mətbuat təmsilçilə­rinin deyil, dünyanın hər yerindəki dost və tərəfdaşlarımızın leksikonunda da yer tutmaqdadır. 

Həqiqəti söyləməyi, obyektiv danışmağı bacaran hər kəs etiraf edir ki, ötən ilin sent­yabrında ölkə ərazisi üzərində tam suverenli­yini təmin edən İlham Əliyevin işğaldan azad olunmuş bölgələrdə də prezident seçkiləri ke­çirmək təşəbbüsü və bunu yüksək səviyyədə yerinə yetirməsi ən yeni Azərbaycan reallıq­larıdır.

Məmnunluq gətirən amillərdən biri də odur ki, seçkidən bir həftə keçmə­sinə baxmayaraq, dövlət başçımızın ünvanına gələn təbrik məktublarının ardı-arası kəsilmir. Hətta, bəzən bizim maraqlarımıza cavab verməyən bəya­natlar səsləndirmiş Avropa siyasət­çiləri də özlərində qətiyyət taparaq, Azərbaycan Prezidentini təbrik edirlər. Bu isə bəzilərinin gözlədiyinin əksinə olaraq, Azərbaycan xalqının mütləq əksəriyyətinin Prezident İlham Əliyevin ətrafında birləşdiyini sübut etməsinin nəticəsidir. 

Xalqın bu seçkidə nümayiş etdir­diyi qətiyyət və əzmkarlıq barədə söz düşmüşkən, mən bir faktı da – iki-üç cümlə ilə olsa da, xatırlatmağı məqsə­dəuyğun hesab edirəm. Söhbət ondan gedir ki, İsmayıllıda yaşayan Facebook dostum Aslan Aslanovun paylaşdığı “Seçici əzmkarlığı” adlı videomateri­al mənim ürəyimi dağa döndərmişdi. Sükan arxasındakı soydaşımız 35-40 santimetr qalınlığında olan qarı avto­mobillə yara-yara ucqar dağ kəndinə, səs verməyə gedir. Həmin anlarda fi­kirləşmişdim ki, dağ rayonunun sadə vətəndaşının ürəyində bu təpər varsa, hansısa Makronun, Paşinyanın və ya onlara bənzəyənlərin istənilən cəfən­giyyatlarının bir qara qəpiklik dəyəri olmayacaq. Qərəz... 

Dünya hərb tarixinə çoxsaylı nü­munələr bəxş etmiş çinlilərin müharibə və mübarizə aparan tərəflər haqqında belə bir deyimi var: “Çox əsgəri, sila­hı, pulu olanlar deyil, çox dostu olanlar qalib gəlirlər”. Əslində, burada qeyri-adi bir məntiq yoxdur. Müdriklik bu fikri tamamlayan sonuncu ifadədədir, yəni, çox dostu olanlar qalib gəlirlər. Çox dostu isə ancaq müdrik liderlər qazana bilirlər. 

Nə zaman, neçənci əsrdə, hətta kim tərəfindən deyildiyi belə dəqiqləş­dirilməyən bu Şərq məntiqini oxuyan­da adama elə gəlir ki, həmin sətirlə­rin müəllifi müasir Azərbaycan tarixi haqqında danışıb. Çünki xalqımızın iki yüz illik mübarizəsinin cəmi iyirmi ildə möhtəşəm zəfərlə yekunlaşdırılması bilavasitə liderin böyüklüyünün göstə­ricisi olduğu kimi, iki əsr boyu özü və ordusu haqqında ağlasığmaz miflər uyduran ermənilərin sarsıdıcı məğlu­biyyətə düçar olması da məhz lidersiz­liyin nəticəsi idi. 

Bu məqamda rusiyalı politoloq Ser­gey Markovun “Mən Azərbaycan və Ermənistan dövlət başçılarının nüfuz və ya təcrübəsini yan-yana qoymaq fikrindən uzağam”– ifadəsi elə mənim də köməyimə çatır. Çünki əvvəlki yazı­larımdan birinə münasibət bildirən bəzi tələskən oxucular dərhal etiraz etmiş­dilər ki, hansı haqla oyuncaq dövlətin səbatsız və savadsız rəhbərinin adını dünya azərbaycanlılarının böyük lideri­nin adı ilə yanaşı çəkirsiniz? Təbii ki, elə düşünənlər də haqlıdırlar. Ancaq biz məğlub etdiyimiz, diz çökdürdüyü­müz, kapitulyasiya sənədinə imza at­dırdığımız, ordusunu və iqtisadiyyatını sarsıtdığımız dövlət haqqında danı­şarkən hansısa Afrika ölkəsinin rəhbə­rinin adını çəkə bilmərik axı. 

Azərbaycan Prezidenti İlham Əli­yev bu il yanvarın 10-da ölkənin yer­li televiziya kanallarına müsahibə verərkən dedi ki, fevralın 7-də keçirilə­cək prezident seçkiləri Azərbaycanın yeni mərhələyə qədəm qoyması ilə bağlıdır: “Bu gün ölkə qarşısında duran yeni vəzifələr yeni dövrün vəzifələridir. Biz... ölkəmizin suverenliyini tam bərpa etmişik və Sentyabr hadisələri, əlbəttə ki, ümumi kontekstdən çıxarıla bilməz. Yəni, sentyabra qədər getdiyimiz yol məqsədyönlü yol idi, məqsədə hesab­lanmış yol idi, düzgün yol idi. İstər si­yasi müstəvidə, istər hərbi müstəvidə, istər ölkəmizdə gedən proseslər nöqte­yi-nəzərindən bu hadisə bütün işlərimi­zin, elə bil ki, son nidası idi. Bu gün biz 2024-cü ilə suverenliyini tam bərpa et­miş ölkə kimi, xalq kimi başlayırıq. He­sab edirəm ki, müasir tariximizin yeni dövrü məhz sentyabrın 20-dən sonra başlayır”.

Gün kimi aydın fikirlər və təkcə ölkə əhalisinin deyil, dünyanın hər yerində­ki soydaşlarımızın səfərbər edilməsinə zəmin yaradan arqumentlərdir. İnanı­ram ki, bu cümlədəki “səfərbər eləmək” ifadəsi İrəvanda zərrəbinlə “tədqiq ediləcək” və yeni vay-şivən qaldıracaq­lar. Qoy, olsun!

Bəs biz tərəqqinin növbəti mərhələ­sinə, inkişafın yeni dövrünə kimlərlə gedirik? Əlbəttə, ənənəvi dost, tərəf­daş ölkələrimizlə. Bu məqamda təkcə Türkdilli Dövlətlər Təşkilatının məlum üzvlərini və Qoşulmama Hərəkatında­kı 120 dövlətdən ibarət tərəfdaşlarımızı nəzərdə tutmuruq. Onu da nəzərə alı­rıq ki, həm də Avropa İttifaqının iqtisa­di baxımdan ən güclü olan ölkələrinin doqquzu ilə strateji tərəfdaşlıq səviyyə­sində münasibətlərimiz var. 

Bundan başqa, Asiya və Avropa iq­tisadiyyatlarını bir-birinə qovuşdurmaq üçün mükəmməl iqtisadi layihələr ha­zırlayan Çin Xalq Respublikası da öz ideyalarının icrası prosesində Azər­baycana inanır, güvənir və olduqca böyük etimad göstərir. Üstəlik, Rusiya Federasiyası ilə Strateji Müttəfiqlik Fəaliyyəti haqqında sənəd imzalamı­şıq. 

Bu məqamda ABŞ-ın Azərbaycana olan inamını, rəsmi Bakının Vaşinqton­la əməkdaşlıqda nümayiş etdirdiyi sə­daqəti də unutmaq olmaz. Nə olsun ki, bir qrup ermənipərəst senator, İrəvanın sifarişlərini yerinə yetirən konqresmen və ya ikili standartlardan əl çəkə bil­məyən riyakar siyasətçilər ölkəmizə qarşı ədalətsiz mövqe tutur, əsası ol­mayan iddialarla çıxış edirlər. Onlar son iyirmi ildə prezident səviyyəsində Vaşinqtondan Bakıya göndərilmiş mək­tubları açıb oxusunlar. Həmin məktub­ların hamısında birmənalı şəkildə etiraf olunur ki, Ağ ev bundan sonra da Azər­baycanla əməkdaşlıqda maraqlıdır və biz bunu davam etdirəcəyik. 

Çox əcəb. Bəs Ermənistanın yanın­da kim var? Bəri başdan xatırladaq ki, Ermənistanın hansısa yeni dövrə get­mək istəyi də yoxdur, imkanı da. Onlar olsa-olsa öz terrorçuluq ənənələri ilə köhnə dövrə – XIX əsrin sonları, XX əsrin əvvəllərinə qayıda bilərlər. Həmin qayıdış zamanı yanlarında görəcəklə­ri Paris və Dehli, qazancları isə Fran­sanın Afrikadan çıxarılmış silahları və Hindistanın əlli il əvvəllki texniki va­sitələri olacaq. Çünki bu ölkənin lider­sizliyi Ermənistanın öz müttəfiqlərini tez-tez dəyişməsi ilə nəticələnir. Fə­sadlar isə gündən-günə artır. 

Türk jurnalist Əli Göydənizin dediyi kimi, bu gün Ermənistanda qaraçı qa­raçını tapıb, riyakar da riyakarı. Qoy getsinlər görək, hara qədər gedəcək­lər. 

İttifaq MİRZƏBƏYLİ