İşğalçı ölkədə davam edən ictimai-siyasi proseslər haqqında olan yazılardan birində qeyd etmişdik ki, kotan daşa ilişəndə öküzlər bir-birini günahkar bilirlər. İndi isə vəziyyət xeyli dəyişib. Ermənilər son iki əsrdə “qazandıqları” hər şeyi – “Böyük Ermənistan” mifini də, saxta soyqırımı iddiası ətrafında yaratdıqları məzlum xalq imicini də, işğal etdikləri əraziləri də, dünyanın müxtəlif ölkələrindəki himayədarlarını da itirirlər. Ona görə də bir-birini sıradan çıxarmağa çalışırlar. 

Qəribədir ki, bu ölkədəki “klassik” iş­ğalçılar Azərbaycanın beynəlxaq aləm­dəki uğurlarına görə məhz Ermənistan rəhbərliyini suçlayırlar. Guya Paşinyan bir az zirək olsaydı, rəsmi Bakı bu qə­dər siyasi-diplomatik uğura imza ata bilməzdi. Yaxud, iddia səsləndirilir ki, İkinci Qarabağ müharibəsində Ermə­nistan ordusunun darmadağın edilmə­sinin səbəbi Azərbaycan Silahlı Qüv­vələrinin peşəkarlığı deyil, Ermənistan rəhbərliyinin əfəlliyidir. Bəli, bu işğalçı ölkədəki köhnə iqtidar nümayəndələri, daha doğrusu ölkənin iqtisadi imkanla­rını soyub talamış Qarabağ klanı təm­silçiləri Nikol Paşinyan iqtidarını köhnə snayper tüfəngi ilə hədəfə alıblar. Hə­min tüfəngin hədəfi dəqiq vurub-vur­mayacağı ikinci məsələdir. Əvvəlcə isə onun atəş açması lazımdır. Regionda gedən proseslər sübut edir ki, indi köh­nə tüfənglərin çoxu açılmır. 

Son günlər Ermənistan rəhbərliyinə qarşı olan hücumların daha da artma­sının əsas səbəbi Nikol Paşinyanın bütün beynəlxalq tədbirlərdən əliboş qayıtmasıdır. “Mediamaks Armenii” xə­bər portalı yazır ki, Vardan Oskanyanın fikrincə, Nikol Paşinyan Brüssel görü­şündə Ermənistanın maraqlarını mü­dafiə edə bilməyib və həmin acizliyin nəticəsidir ki, Qarabağ əldən getmək üzrədir. Baş nazir isə Bakı, Moskva, Vaşinqton və Brüssellə danışıqlar pro­sesində dediklərini bir neçə saatdan sonra, uzağı ertəsi günü dəyişsə də, öz bədxahlarına cavab verərkən sözü­nün üstündə durur: “Ermənistanın ma­raqlarını məndən əvvəlki iqtidar qoruya bilməyib, İrəvan 1991-ci ildəki Alma-A­ta Sammitində də Azərbaycanın ərazi bütövlüyünü tanıyıb, ondan sonrakı bir neçə beynəlxalq tədbirdə də. Məni satqın adlandıranlar öz keçmişlərinə baxsınlar. Mən Qarabağın qorunması üçün lazım olan bütün addımları atmı­şam”. 

Ermənistanın keçmiş xarici işlər naziri Vardan Oskanyan deyib ki, sülh müqaviləsinin yekun sənədini imzala­maması üçün Nikol Paşinyana mane olmaq lazımdır: “Biz Qarabağın təslim olmasının son mərhələsinə qədəm qo­yuruq. İndi Paşinyanı saxlamağın vax­tıdır. Əgər bu, indi edilməsə, onda çox gec olacaq”.

Vardan Oskanyan deyir ki, Brüssel danışıqları regionda vəziyyəti kifayət qədər mürəkkəbləşdirib. Daha doğru­su, Nikol Paşinyanı çıxa bilməyəcəyi tələyə salıblar. Oskanyanın fikrincə, Şarl Mişelin danışıqlardan sonra verdi­yi bəyanat sübut edir ki, Qarabağı da Cavaxın (Axalkalaki-İ.M.) taleyi gözlə­yir. Yəni bir neçə onillikdən sonra Qa­rabağ da Naxçıvan olacaq. Ona görə də Nikol Paşinyanın belə bir sənədi im­zalamağa haqqı yoxdur. Biz indi onun qələm götürən, imza atan əlini saxla­malıyıq. 

Doğrudur, bu həyasızlıq və miflərlə yaşamaq xəstəliyi ermənilərin hamı­sında var. Ancaq görünür ki, Oskanyan daha ağır xəstədir. Hələ Azərbaycanla hansısa məsələnin həllinə nail olmamış Cavax məsələsini ortaya gətirir. Yəni Gürcüstana ərazi iddiası irəli sürür. Ona görə də Paşinyan tərəfdarları ondan so­ruşurlar ki, məgər Cavaxın gürcülərə ve­rilməsi də Nikol Paşinyanın suçudurmu?

Oskanyanın Paşinyana irad tut­duğu başqa bir məsələ isə Qarabağ ermənilərinin hüquqlarının qorunması “problemi”dir. Guya, hansısa sənəd im­zalanacağı halda Qarabağda yaşayan ermənilərin hüquqları pozulacaq. Bu xəstə təxəyyüllü adam unudur ki, bizim torpaqlarımızda dövlət yaratmış ermə­nilərin barbarlığı nəticəsində oradan didərgin salınmış yüz minlərlə azərbay­canlının bütün hüquqlarının pozulması­na baxmayaraq, Azərbaycan rəhbərliyi Qarabağda yaşayan bütün ermənilərin ölkənin digər sakinləri ilə eyni hüquqa malik olacağını az qala dünyanın bütün tribunalarından səsləndirib. Yəni biz er­məni deyilik ki, öz vətəndaşımıza qarşı vəhşilik törədək. 

Bir sözlə, Azərbaycanın istənilən siyasi-diplomatik uğuru işğalçı ölkədə təbii fəlakət təsiri yaradır. Müstəqilliyi­mizin kövrək, iqtisadiyyatımızın zəif, ordumuzun maddi-texniki təchizatının namünasib olduğu illərdə torpaqları­mızda at oynadanlar indi “dəmir yum­ruğ”un təsirini hər an hiss edir və köhnə günlərini qaytarmağa çalışırlar. Hətta, hansısa müharibədə kiminsə məğlub olacağı, hansısa seçkilərdə kimlərinsə uduzacağı xülyaları ilə yaşayırlar. An­caq artıq elə bir zaman yetişib ki, şər qüvvələr olsa-olsa, öz aralarında didişə bilərlər. Necə ki, didişirlər. 

İttifaq MİRZƏBƏYLİ, “Xalq qəzeti”