Dünən istedadlı yazıçı-publisist Elçin Nəsibin sülh, səmimiyyət, sevgi və ümid adlı 4 şamın taleyi ilə bağlı təqdim etdiyi ibrətamiz hekayət diqqətimi cəlb etdi. Orada yazılır:
4 Şam səssizcə yanırdı. Otaqda elə bir sakitlik hökm sürürdü ki, şamların pıçıltı səsləri aydın eşidilirdi. Qapının arxasında dayanmış uşaq səssizcə dayanaraq onların söhbətlərini dinləyirdi.
Birinci şam: “Mən sülhəm. Ancaq heç kim mənim yanmağıma kömək etmək istəmir. Ətarfıma işıq saçmağa çalışsam da, bilirəm ki, sönəcəyəm”, - dedi və səssizcə söndü.
İkinci şam: “Mən səmimiyyətəm. Deyəsən, mənə heç kimin ehtiyacı yoxdur. Artıq yanmağımın da bir mənası qalmayıb”, - dedi və sönərək qaranlığa qərq oldu.
Üçüncü şam isə: “Mən sevgiyəm. Ancaq ətrafıma işıq saçmaq üçün gücüm çatmır. İnsanlar məni özlərindən uzaqlaşdırmağa çalışırlar. İndi onlar öz yaxınlarını da sevmirlər”, - deyərək bir göz qırpımında sönüb getdi.
Pıçıltıların kəsildiyini görən uşaq içəri girdi. Sönmüş şamlara baxaraq hönkür-hönkür ağlamağa başladı.
Dördüncü şam yumşaq bir səslə uşağa təskinlik verərək dedi:
– Qorxma, nə qədər ki, mən yanıram, heç bir şam sönə bilməz. Çünki mən ümidəm.
Gözləri parıldayan uşaq ümid şamını götürərək o biri şamları yandırdı...
Heç vaxt ümid şamınız sönməsin!
Təqdim etdi: M.HACIXANLI, “Xalq qəzeti”
