Beynəlxalq aləmdəki ədalətsizlik sindromu sağalmaz xəstəlik kimi gündən-günə daha ağır fəsadlar verməkdədir. Sanki heç bir güclü dövlət öz ölkəsinin daxili işləri ilə məşğul olmaq istəmir, mütləq hansısa inkişaf etməkdə olan ölkədə problemlər yaratmaq ssenarisi üzərində baş sındırır. 

Çox təəssüf ki, həmin sindromun – ədalətsizliyin və məkrli niyyətlərin əziyyətini daha çox müsəlman ölkələri və türkdilli xalqlar çəkirlər. Bu arqumentimizin təsdiqini son iki il yarımda Azərbaycanın işğaldan azad edilmiş ərazilərinə səfər edən dünya siyasətçiləri, parlamentarilər, mətbuat təmsilçiləri və tanınmış səyyahlar məhz orada –Ağdam, Füzuli, Zəngilan və digər rayonlarımızda görürlər.

Elə özümüz də az faktın şahidi de­yilik. Yaxın qonşularımızda və uzaq ölkələrdə gedən ictimai-siyasi proseslər­dəki qərəzləri, işğalçı, terrorçu, qarətçi, bəşəri dəyərlərin düşməni, bütün qon­şularına qarşı ərazi iddialarından əl çək­məyən Ermənistanın himayə edilməsini görəndə və kapitulyant ölkədən gələn revanş təhdidlərini eşidəndə Azərbaycan Prezidentinin 2020-ci il sentyabrın 24-də BMT tribunasından səsləndirdiyi həyə­canlı ifadələr yada düşür: “Ermənistan dünya üçün təhlükədir: İrəvan yeni mü­haribəyə hazırlaşır”.

Doğrudur, Azərbaycan Ordusu 44 günlük İkinci Qarabağ müharibəsində Er­mənistan silahlı qüvvələrinə sözün həqiqi mənasında, sarsıdıcı zərbələr vurmuşdu. Ona görə ekspertlər yazırdılar ki, işğal­çılar daha 20-25 il müharibə haqqında danışa bilməzlər. Ancaq islamofobiya­dan əziyyət çəkənlər, türk düşmənləri və regionun iqtisadi imkanlarından gözü­nü çəkə bilməyən siyasi dairələr Ermə­nistanı sürətlə silahlandırırlar. Həm də “mütərəqqi bəşəriyyət”in gözü qarşısında. Bu səbəbdən cənab Prezidentin İkinci Qa­rabağ müharibəsindən bir neçə gün əvvəl səsləndirdiyi “ Ermənistan dünya üçün təhlükədir” - xəbərdarlığı bu gün daha çox aktualdır. İrəvan, sözün həqiqi mənasında yeni müharibəyə hazırlaşır. Yəni, yuxarı­da sadaladığımız ünvanlar – İran, Fransavə Rusiyadakı bəzi siyasi dairələr ilk mər­hələdə Cənubi Qafqaza sülhün gəlməsinə mane olmaq, perspektivdə isə haqqın-ə­dalətin bərqərar edilməsini əngəlləmək məqsədi güdürlər.

Bu zaman biz qardaş Türkiyə Cüm­huriyyətinin Prezidenti Rəcəb Tayyib Ər­doğanın 2020-ci il dekabrın 10-da Bakıda keçirilmiş Zəfər paradında səsləndirdiyi çağırışların nə qədər uzaqgörənliklə dilə gətirildiyinin şahidi oluruq. Cənab Ər­doğan həmin nitqində demişdi ki, Qara­bağda müharibə bitdi. Ancaq mübarizə hələ qabaqdadır. O zaman şəxsən bu sə­tirlərin müəllifi də elə bilmişdi ki, söhbət işğaldan azad edilmiş ərazilərin bərpa­sından gedir. Sonra isə zaman sübut etdi ki, cənab Ərdoğan dünyadakı anti–Türk, anti–Azərbaycan qüvvələrin Ermənistanı sakit oturmağa qoymayacağını nəzərdə tuturmuş. İndi Ermənistan, həqiqətən, öz yerində sakit otura bilmir. Bu ölkənin si­yasətçiləri gah Kremldən gələn təlimatlar əsasında işləyir, gah Parisin tapşırıqlarını yerinə yetirir, gah da Tehranın dedikləri ilə oturub-dururlar. Bir tərəfdən də Hin­distan 20-30 il anbarlarda qalmış silah­larını sırımaq üçün İrəvanın timsalında münasib “tərəfdaş” tapmışdır. 

Bütün bunları nəzərə alan Prezident İlham Əliyev bu il yanvarın 10-da yerli televiziya kanallarına verdiyi müsahibədə demişdi ki, bizim xarici siyasətimizin əsas istiqaməti və məqsədi beynəlxalq müstə­vidə ölkəmiz üçün daha münbit şərait yaratmaqdır ki, ölkə daxilindəki proses­lər müsbət məcrada davam etsin: “Uzun illər Azərbaycanda, ölkə daxilində hər hansı bir risklər, təhdidlər yoxdur. Müm­kün olan bütün risklər, təhdidlər hüdud­larımızın kənarında formalaşır. Özümüzü bu təhdidlərdən qorumaq üçün əlbəttə ki, xarici siyasət, o cümlədən hərbi siyasət öz rolunu oynamalıdır... Çünki erməni təbli­ğatı uzun illər bizə qarşı çalışırdı, işləyirdi və münaqişə ilə bağlı təhrifedilmiş fər­ziyə artıq oturuşmuşdu. Bunu sındırmaq, dağıtmaq o qədər də asan məsələ deyildi. İllər keçdikcə biz gördük ki, öz siyasəti­mizlə daha böyük rəğbət qazanırıq. Həm Qarabağ məsələsində haqlı olmağımız ar­tıq dünyanın aparıcı qüvvələri tərəfindən qəbul edildi, eyni zamanda, tərəfdaşlıqda - həm ikitərəfli, həm çoxtərəfli tərəfdaş­lıqda gördülər ki, biz özümüzü ləyaqətlə aparırıq, verdiyimiz sözə əməl edirik və bizə qarşı hörmət də artdı, rəğbət də art­dı”.

Yeri gəlmişkən, bir məqamı xüsusilə xatırlatmaq zərurəti var. Belə ki, dövlət başçımız bu il mayın 19-da Hindistanın ölkəmizdə yeni təyin olunmuş fövqəladə və səlahiyyətli səfiri Sridharan Madhusu­dhananın etimadnaməsini qəbul edərkən hind diplomata xatırlatmışdır ki, bu gün Ermənistanda revanşist qüvvələr baş qal­dırmaqdadır, ölkəmizə qarşı ərazi iddia­ları davam edir. Ermənistanın sürətlə si­lahlanmasının yeni təhlükələr yaratdığını deyən dövlətimizin başçısı qeyd etmişdir ki, əgər doğrudan da Ermənistan Azər­baycan ilə sülh istəyirsə, onda nə üçün 100 milyonlarla dollar dəyərində silah alır. Azərbaycan Prezidenti vurğuladı ki, bu siyasət bölgə üçün yeni təhdidlərə gə­tirib çıxara bilər.

Amma kimin nə etməsindən, han­sı məkrli planları hazırlamasından və ya sönməkdə olan münaqişələri körük­ləməsindən asılı olmayaraq, Azərbaycan öz məqsədlərinə doğru inamla gedir və bundan sonra da gedəcəkdir. İnanırıq ki, dövlət başçımızın “Ermənistan istəsə də, istəməsə də Zəngəzur dəhlizi açılacaq” və ya, “Biz yeni silahlar almaq üçün növ­bəti kontraktlar imzalamışıq. Nə qədər lazımdırsa, o qədər də alacağıq” – kimi ifadələrini Ermənistanda eşitməyən qal­mayıb. Əgər onlar bu açıq və birmənalı xəbərdarlıqlardan sonra da haqq-ədalətə doğru addım atmasalar... onda Azərbay­canın özünəməxsus təcrübəsi var. 

Hər halda, biz öz regionumzda öz gücümüzlə ədalətin bərpasına – otuz il düşmən əsarətində qalan, qarət və talan edilən ərazilərimizin işğaldan azad edil­məsinə nail olmuşuq. Halbuki beynəlxaq təşkilatlar on illər idi ki, bu məsələni həll edə bilmirdilər. Prezident İlham Əliyevin Qoşulmama Hərəkatının sədri kimi BMT tribunasından səsləndirdiyi fikirlər sübut edir ki, rəsmi Bakı dünya miqyasında da ədalətin bərpasına özünəməxsus töhfələr verməkdədir. 

İttifaq MİRZƏBƏYLİ, “Xalq qəzeti”