Bəri başdan deyim ki, son 25–30 ildə dəfələrlə Türkiyəyə getsəm də, uşaqlıq və gənclik illərimdə qətiyyən belə bir arzum olmamışdı. Çünki həmin dövrdəki dövlət siyasəti Türkiyəni bizə NATO üzvü ( Türkiyə 1952-ci ildən bu hərbi ittifaqın üzvüdür), düşmən dövlət kimi təqdim etmiş və mən də “fəal komsomolçu” kimi həmin düşüncənin təbliğatçılarından biri olmuşdum. Bu qardaş ölkəni görmək həvəsi məndə məhz SSRİ dönəmində, 1977-ci ildə Aqşin Babayevin Türkiyə təəssüratlarını eşidəndən sonra yaranmışdı.

Unuda bilmərəm, Bayılda, Neft­çilərin Mədəniyyət Sarayında fəaliyyət göstərən “Müşfiq bulağı” ədəbi birliyi­nin görüşə dəvət etdiyi qonaqlardan biri də iki il “düşmən ölkədə” – Tür­kiyədə işləyib qayıtmış Aqşin Babayev idi. Qonağın həmin bir saatlıq tədbirdə sevə-sevə, qardaşcasına, fəxarət­lə danışdıqları, sözün həqiqi məna­sında, mənə Türkiyəni sevdirmişdi. Ədəbi birliyin bütün tədbirlərində “dil ağıza qoymasam” da, həmin tədbir­də danışa bilməmişdim. Aparıcı mənə söz verəndə isə “Türkiyəyə gedib qa­yıdandan sonra danışaram” – deyə vəziyyətdən çıxmışdım. O zaman hamı gülsə də, Aqşin müəllim “İnşallah, ge­dərsən!”– deyə mənə ürək-dirək ver­mişdi. Çox sonralar bu xatirəni dövlət radiosu Xəbərlər baş redaksiyasının baş redaktoru, rəhmətlik Heydər Zey­naloğlunun iş otağında Aqşin müəllimə danışmışdım.

Radiodan söhbət düşmüşkən xa­tırladım ki, sovet dönəmində Cənubi Azərbaycandakı soydaşlarımız üçün hazırlanan “Körpü” verilişinin də, “Səhər” xəbərlər proqramının da yara­dıcısı Aqşin Babayev olmuşdu və həmin verilişlər indi də “yaşayır”. Aqşin müəlli­min adı ilə bağlı olan başqa bir təsisat isə Milli Məclisin mətbuat katibliyidir. Aqşin Babayev o xidmətin yarandığı gündən etibarən tam 15 il rəhbəri ol­muş və 2004-cü ildə II dərəcəli dövlət müşaviri statusuna layiq görülmüşdü. Mən o dövrdə Ali Sovetin, demək olar ki, bütün tədbirlərində iştirak edirdim. O zaman üç məsələ mənim diqqə­timdən yayınmırdı: Aqşin Babayevin bütün jurnalistlərlə təcrübəli müəlli­min sevimli şagirdi ilə danışırmış kimi rəftar etməsi, Rəsul Quliyevin xarici qonaqlarla bir az ərkyana danışma­sı, bir də əcnəbi siyasətçilərin Heydər Əliyevə çox böyük ehtiramla yanaşması. ...Qərəz, mən dövlət radiosundan ay­rılıb, köhnə həmkarımız Qulu Kəngər­linin təşəbbüsü və iştirakı ilə “Xalq qəzeti”nə gələndə baş redaktor Mahal İsmayıloğlu sınaq müddəti adıyla məni parlamentə göndərdi. Hamı bilirdi ki, iş yerindən vəsiqəsi olmayan jurnalisti Mil­li Məclisə buraxmırdılar. Mən radiodakı şöbəmizin əməkdaşı Cahid Rüstəmova (Cahid müəllim uzun müddət televiziya­da işləmiş, yaş senzinə görə onu işdən çıxartmaq istəmədiklərinə görə radio­nun Xəbərlər redaksiyasına göndər­mişdilər) dedim ki, Aqşin Babayev sizin yaxın dostunuzdur, mənim parlamentə buraxılmağıma kömək eləsin. Cahid müəllim yanımdaca zəng elədi. Aqşin Babayev dedi: “Mən nə zamansa BMT məsulu olsam, İttifaq Mirzəbəylinin o binaya girişinə də heç bir məhdudiyyət qoyulmaz.”

...Mən parlamentin iclaslarına get­dim, dörd-beş yazı hazırladım və cəmi on gündən sonra əmrim verildi. Son­ralar Aqşin Babayevlə neçə yüz dəfə görüşdümsə... sayını– hesabını bil­mirəm. Amma onu bilirəm ki, filologiya elmləri doktoru, professor Aqşin Baba­yev Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və İncəsənət Universitetinin “Ədəbi ya­radıcılıq və ekran dramaturgiyası” ka­fedrasının müdiri vəzifəsində çalışdığı illərdə bizim evin ilki Sadiq həmin uni­versitetdə oxuyurdu. Aqşin müəllim, bəlkə də, on dəfə mənə demişdi ki, sən o uşağın adını səhv yazdırmısan, onun adı Sadiq yox, Sakit olmalı idi. 

Bir dəfə də (artıq Sadiq universi­teti bitirəndən beş-altı il sonra) mən­dən soruşdu ki, Sakit necədir? De­dim, sağ olun. Çində magistratura təhsilini başa vurub, indi də doktoran­turaya hazırlaşır. Elə sevindi ki, san­ki, söhbət öz nəvəsinin uğurlarından gedirdi: “O bacarar, doktoranturanı da oxusun, əmisi ona hansı məsələ­də istəsə kömək edər”. Xatırladım ki, Aqşin müəllim Ali Attestasiya Komis­siyasının Ekspert Şurasının üzvü idi. ...Təbii ki, hamımız həyatdan gedə­cəyik. Ancaq Aqşin Babayevin tor­paqlarımızın düşmən işğalından azad edilməsini görmədən dünyasını dəyiş­məsi (2020-ci il iyunun 10-da), sözün həqiqi mənasında, onu istəyənlərin ürəyini yandırdı. Çünki o, daim – həm ulu öndərin, həm də Prezident İlham Əliyevin münaqişənin ədalətli şəkildə həll edilməsi üçün apardığı mübarizə­nin, demək olar ki, içərisində olmuşdu. Allah rəhmət eləsin!

İttifaq MİRZƏBƏYLİ,
Əməkdar jurnalist