Gəlin sizə bir neçə gün öncə şahidi olduğum və məni təəssüfləndirən bir hadisəni nəql edim. 

İstirahət günü rəfiqələ­rimlə görüşmək üçün “136” nömrəli avtobusa mindim. Sürücü yenə də telefonla danışaraq av­tobusu idarə edirdi. Ürə­yimdə onu məzəmmət edə-edə ətrafıma boy­landım. Gözüm geyim-keçimlərindən qonaqlığa gedənə bənzəyən iki qa­dına və 11–12 yaşlarında olan oğlana sataşdı. Qa­dınlardan biri çantasın­dan nəm salfet çıxarıb oğlana verdi ki, ayaqqa­bılarını təmizləsin. An­ladığım qədər o, uşağın anası idi. Uşaq “işini bi­tirdikdən sonra” isə salfeti elə ayağının altına atdı. 

Düşündüm ki, qadın­lardan biri zibili yerdən götürər və uşağa etdiyi hərəkətin yanlış olduğu­nu anladar. Amma qa­dınlardan heç biri özünə əziyyət vermədi.

Uşağın gözlərinə diqqətlə baxdım ki, bəlkə məni anlayar və atdığı zi­bili yerdən götürər. Elə də oldu, uşaq mənim qına­yıcı baxışlarıma dözmə­yib çirkli salfeti anasına uzatdı. 

Qadın uşağın əlindən o salfeti cəld alıb yenidən avtobusun salonuna atdı və uşağa çəmkirdi:

– Sənə demişəm ki, bu zir-zibili mənə vermə, at yerə! 

Təbii ki, mən buna dözə bilmədim və qayıdıb qadına dedim ki, “avto­busu çirkləndirirsiniz, bu, mədəniyyətsizlikdir! O isə cavabında “narahat olma, xanım qız, mədə­niyyəti səndən öyrənəsi deyilik” – dedi. 

Anasının bu hərəkə­tindən çox utanan uşaq avtobusdan düşənədək mənim baxışlarımdan yayınmağa çalışırdı. Hiss edirdim ki, uşaq bu hərəkətin qarşısında xə­calət çəkir, amma anası­nın qorxusundan səhvini etiraf edə bilmirdi... 

Leyla HADİ,
tələbə-jurnalist