Azərbaycan jurnalistikasının tanınmış simalarından olan Şakir Yaqubovun doğum gününü yola saldıq. Yaşasaydı, 72 yaşını qeyd edəcəkdik dünən. Ötən il oktyabrın 15-də haqqın rəhmətinə qovuşdu. Həmin vaxt ustad ilə vida mərasiminin iştirakçılarından idim.
Açığı, belə mərasimlərdə ilk iştirakçılığım olduğundan dinimizin ehkamları yerinə yetirildikdən sonra Ahıl Jurnalistlər Məclisinin sədri Tahir Aydınoğlunun mollanın yanında, müəyyən mənada, onun sözünü kəsmək istəyirmiş kimi görünməyi qəribə gəlmişdi mənə. Tahir müəllim söz kəsməyəcəkdi, meydanın əsl söz üçün açıqlığını bəyan edəcəkdi. Etdi də. Özü də mərhuma dərin ehtiram göstərərək. Bəri başdan deyim ki, mərasim ustad qələm sahibinə yüksək qədirbilənliyin nümunəsi kimi yadda qaldı.
Həmin günədək də Şakir Yaqubov adı mənə yaxşı tanış idi. Necə tanış idi, deyim. Təsəvvür edin ki, əsgərlikdəsiniz. Hərbidə qaydadır ki, yüksək rütbəli komandanları tanımalısan. Mən də eləcə tanımışdım Şakir müəllimi. Şakir Yaqubov şəxsiyyətini sözün generalı kimi tanımışdım. Mərasimdə isə onu bu rütbəyə layiq görənlərin çıxışlarının timsalında generallığın həm də ucalıq olduğuna şahidlik etdim. Əsgərlikdə belə deyildi...
Vida mərasimində Şakir müəllimin həmkar dostlarının, iş yoldaşlarının çıxışlarından xeyli təsirləndim. Onlar yalnız mərhuma ehtiramlarını ifadə etmirdilər. Hər birinin fikirlərində qədir-qiymət aşıb-daşırdı. O an düşündüm ki, bu, həm də ənənədir. Jurnalistikaya, sözə yüksək dəyər ənənəsi. Peşənin dəyərlisini qiymətləndirmək ənənəsi.
Həmin an onu da düşündüm ki, bu ənənə nəsildən-nəslə necə keçəcək? Keçəcəkmi? Keçəcəksə, hansı formada? Özümdən yaşlı nəslin nümayəndələrinin tapındıqları, istinad etdikləri prinsiplərin necə böyük əhəmiyyət daşıdığını da fikirləşdim. Bu adamlara, sözün yaxşı mənasında, paxıllıq etdim. Özümdən gənc nəsli göz önünə gətirdim. Bəs onlar?...
Gec-tez hamımızı haqlayacaq ölümü düşünməməyim mümkünsüz idi. Təbii, haqqında gözəl sözlər deyilməyini istəyirsənsə, Şakir Yaqubov olmalısan. Amma bizlər bu dünyadan köç etdikdən sonra belə içdən qiymətin verilməsi ilə bağlı ənənələr yaşayacaqmı? Nəhayət, söz qalacaqmı? O söz ki, Şakir müəllim ilə bağlı çox gözəl deyilirdi, səslənirdi, içdən gəlirdi, heyrətamiz idi. Görünür, Şakir Yaqubovun cəmiyyətimizə, mediamıza miras qoyduğu da elə budur - söz.
Allah Şakir müəllimə rəhmət eləsin. Yeri behişt olsun. Söz yaşasın! Yaşasın söz!
Əvəz RÜSTƏMOV,
“Xalq qəzeti”
.jpg)
