Humanitar məsələdə milli ayrı-seçkilik dəhşətli ikrah yaradır, müsyö!

Xristian dini rəhbərinin məhz Bakıda – bir milyondan çox qaçqın və məc­buri köçkünü olan ölkənin paytaxtında xatırlatdığı “Sabahkı günün bü­tün insanlar üçün daha yaxşı olması naminə çalışmaq” çağırışı konkret bir auditoriyada səsləndirilsə də, əslində, dünyanın siyasi rəhbərlərinə ünvanlanmış müraciət idi. 

Vatikan dövlətinin başçısı Azərbay­canda gördüklərindən və eşitdiklərin­dən çox ciddi şəkildə narahat olmuşdu. Bir xristian dövləti sərhəd qonşusu olan müsəlman ölkəsinin ərazisini işğal et­miş, milyondan çox əhalisini yurd-yu­vasından didərgin salmış, mədəni abidələrini dağıtmış, yandırmış, iq­tisadiyyatına ciddi zərər vurmuşdu. Dünyanın aparıcı xristian ölkələri isə zərərdidə olana yox, işğalçıya yardım edirdilər. Həm də hərtərəfli. Dəhşətli dərəcədə ədalətsizlik idi. 

Çox təəssüf ki, yeni əsrin ikinci ilin­də səsləndirilən həmin çağırış əsrin 23-cü ilində də qulaqardına vurulur və beynəlxalq aləmdəki xristian təəssüb­keşliyi humanitar yardım məsələsində, sözün həqiqi mənasında, özbaşınalıq və anarxiya yaratmışdır. Əgər elə olma­saydı, Azərbaycanın Qarabağ iqtisadi rayonundan köçən erməni əsilli insan­ların sayı on dəfələrlə artıq göstərilməz və onlara sayı-hesabı bilinməyən qə­dər “humanitar yardım” göndərilməzdi. 

Bu cümlədəki humanitar yardım sözünün dırnaq arasında verilməsi tə­sadüfi deyil. Çünki həmin yardım humanitar yox, birbaşa siyasi məzmun kəsb edir. Azərbaycanın yaratdığı yeni reallıqları həzm edə bilməyən bəzi siyasi dairələr həm bizim uğurlarımıza kölgə salmaq, həm də erməniləri növbəti aqres­siyalara ruhlandırmaq üçün gündə bir yeni ssenari düşünürlər. Hamı bilir ki, Qarabağdan Ermənistana köçənlər Ermənistandan və son­rakı illərdə Qarabağdan Azərbay­canın digər ərazilərinə qovulanlar kimi bütün hüquqları əlindən alın­mış insanlar deyil. Bunu BMT rəsmilə­rinin yaydığı “Azərbaycandan Ermənis­tana gedən adamların hansısa təzyiqə məruz qaldıqları barədə məlumat yox­dur” bəyanatı da sübut edir. 

Beynəlxalq ictimaiyyət gördü ki, Azərbaycan separatçıların silahı yerə qoyacağı təqdirdə öz üzərinə götür­düyü öhdəliklərin hamısına əməl etdi. Ərzaq, yanacaq, enerji verilməsi məhz erməni əsilli vətəndaşlarımızın Yevlax­da və Xocalıda xahiş etdikləri şəkildə həll olundu. Bəs nə üçün çıxıb getdilər? Etibarlı mənbələrin verdiyi məlumata görə sadə ermənilər – yəni azərbay­canlılara qarşı soyqırımlarında, qarət və soyğunlarda, terror və təxribatlarda iştirak etməyənlərin hamısı Qarabağda qalmaq istəyirdi. Amma hansısa gözə­görünməz əl onları da öz isti ev-eşiklə­rindən didərgin saldı. 

Bəzi ekspertlər deyirlər ki, guya, ABŞ və Fransadan daha çox humani­tar yardım almaq üçün bütün ermənilə­ri köçürürlər. Digər ekspertlərin fikrincə isə Parisin sonrakı addımları üçün fran­sızlara daha çox “zərərdidə olmuş er­məni” lazımdır. Deyəsən, elə ona görə də, Azərbaycan Prezidenti Zəngilanda xəbərdarlıq etdi ki, heç kəs bizim səbri­mizlə oynamasın. 

Bəli, Ermənistan ötən əsrin son onilliyində Azərbaycana qarşı misli gö­rünməmiş bir ədalətsizilik, işğal, terror və təxribatlarla müşayiət olunan düş­mənçilik etmişdi. Nəticə­də isə… ABŞ-dən külli miqdarda humanitar yar­dım almış, Azərbaycana isə “907-ci düzəliş” adlı qeyri-insani münasibət göstərilmişdi. 

Ermənistana göndə­rilən yardımlar bu ölkəni birmənalı olaraq, yeni hücumlara hazırlayır­dı. Həmin illərdə sayı milyondan artıq olan qaçqın-köçkün azər­baycanlıya xarici donor təşkilatları hansı yar­dımı göstərmişdilər? İndi Qarabağ­dan Ermənistana köçənlər yüzlərlə baş qoyun sürüsünü də sərhəd keçid məntəqəsindən keçirərək apardılar. Ermənistandan Azərbaycana qovulan­lar isə ayaqyalın, başaçıq, ac-yalavac gəlmişdilər. Onların bir çoxu bu gün hələ də evinə, torpağına qayıda bil­mir. Çünki işğaldan azad edilmiş əra­zilərimizin hər addımına minalar dü­zülüb. Nədənsə, onlar yada düşmür, heç bir humanitar yardım göstərilmir. Amma Qarabağdan çıxan ermənilərə yardım üçün Qərb təsisatları sıraya düzülüblər. Kimsə buna etiraz etmir. Amma ekspertlər soruşurlar ki, azər­baycanlı qaçqınlar niyə yada düşmür? Bu ayrıseçkilik, ikili standartların bariz nümunəsidir.

Bizə heç kəs kömək etməsə də, biz öz qaçqın və köçkünlərimizin qay­ğısına qalmağı bacardıq. Məlumatlı mənbələrdə oxuyuruq ki, Azərbaycan dövləti 1993–2019 cu illərdə qaçqın və məcburi köçkünlərin sosial təminatı və digər məsələlərə 10 milyard manat həcmində vəsait xərcləyib. Bu vəsai­tin 4 milyardı dövlət büdcəsindən, 2,5 milyardı Dövlət Neft Fondundan, 1,4 milyardı beynəlxalq maliyyə qurumla­rından, qalanı isə digər mənbələrdən götürülüb.

Hətta torpaqlarımız düşmən işğalın­dan azad ediləndən sonra da – 2020–2023-cü illərdə belə qaçqın və köçkün­lərimizə vahid aylıq müavinət daxil ol­maqla, hər il üçün 380 milyon manat, mənzil-məişət şəraitinin yaxşılaşdırıl­ması üçün 600 milyon manat, təhsil və s. xərclər dövlət tərəfindən ödənilir. 

Ermənistan isə Qarabağdan köç­müş 35-40 min erməninin (özləri həmin rəqəmi yarım milyon da göstərə bilər­lər – İ.M.) problemlərini həll etməkdə acizdir. Çünki dövlətləri qondarma ol­duğu kimi, siyasətləri də daim xəyallara əsaslanıb. Vaxtilə məqsədli şəkildə ya­radılan Ermənistan dövləti bu gün məhz kimlərinsə əlinə baxmaqdan başqa heç nəyə qadir deyil. Azərbaycanın təkliflə­rini qəbul edərək sülhə gəlsələr, təbii ki, ələbaxımlıqdan qurtara bilərlər. 

İttifaq MİRZƏBƏYLİ
XQ