Rəfiqə Şabanova-80
Yubiley yaşı ərəfəsində onunla zəngləşib, görüşmək istədiyimizi bildirdim. “Zaldayam, gəlin”, – dedi.
Azərbaycanın həndbol üzrə milli komandaları və klubları üçün nəzərdə tutulan “ABU Arena” idman kompleksinin zalına daxil olarkən onun ayaqüstə məşqləri izlədiyini müşahidə edirəm. Həmişəki kimi, yenə də məşqlər başa çatdıqdan sonra həndbolçu qızlar onu dövrəyə aldılar. Budəfəki mövzu isə komandanın məşqinə aid deyildi. Yığma üzvləri Rəfiqə xanım Şabanovanı yubileyi münasibətilə təbrik edir, arzularını dilə gətirirdilər. Rəfiqə xanım isə hamıya özünəməxsus tərzdə sağlam idmançı həyatı arzuladı.
Müsahibəyə uşaqlıq illərini xatırlaması ilə başladı: “1943-cü ildə Bakıda anadan olmuşam. Uşaqlığım müharibənin ən ağır illərinə təsadüf edib. Müharibədən sonrakı dövr ondan da məşəqqətli olub. Ailədə 9 uşaq olmuşuq. Atam ondan asılı olmayan bir məsələ ilə bağlı dostuna görə həbs ediləndən, bir qədər sonra isə rəhmətə gedəndən sonra ailəmizdə vəziyyət daha da pisləşib. Bir qardaşım müharibədə itkin düşüb. Digər bacı-qardaşlarımı da sonradan itirdim. Mübarizə aparmaq alnıma yazılıb. Bəlkə də idman məni yetişdirdi, döyüşkən etdi. Enişli-yoxuşlu yollarla irəlilədim. Bir an dayanmadım. İndi nəfəsimi dərmək istəyirəm. Dayanıb, dincəlmək istəyirəm. Amma ürəyimin dərinliyində bir səs mənə deyir ki, “Dayanma, irəlilə!”
“Gedə bilirsinizmi”, – sualına “Həyat tərzim tələb edir ki, hərəkətdə olum. Yuxudan səhər tezdən qalxıram. Buna vərdiş etmişəm. Adətən, biz yaşda insanlar tezdən durub piyada xeyli gəzirlər. Amma mən mütləq işimlə bağlı məsələlərlə məşğul oluram. Zalda məşqləri izləyirəm. Zaldan çıxdıqdan sonra bəzən qızım, nəvələrimlə vaxt keçirirəm. Axşamçağı yuxuya qədər vaxtı isə özümə sərf edirəm. Bir neçə saat gəzirəm. İdman edirəm.
Ən çox diqqətimi cəlb edən isə insanların idman etmələri üçün yaradılan şəraitdir. Demək olar ki, hər addımda uşaq və gənclərin idmanla məşğul olması üçün imkan var. Məhəllələrdə idman infrastrukturu xüsusilə maraqlıdır. Öz dövrümüzü xatırlayıram. O zaman uşaqlar məhəllədə harada yer tapırdılarsa, orada top qovurdular. Digər idman növü ilə məşğul olmaq çətin idi. Qızlar o zaman idmanla, demək olar ki, məşğul olmaq istəmirdilər. Məhəllədə bir qız mən idim ki, idmana həvəs göstərirdim. Axşamadək oğlanlarla futbol oynayırdım. Sabunçuda yaşayırdıq. Bakıxanov qəsəbəsində yerləşən stadiona getmək üçün kilometrlərlə yol gedirdik. Bəzən heç anamdan icazə belə almırdım. Ailədə maddi vəziyyət yaxşı olmadığından böyüdükcə anama da kömək etməli olurdum. Amma idmanı da atmaq istəmirdim.
Rəfiqə xanım uşaqlıqda tennis, atletika ilə məşğul olsa da, ən böyük uğurlarını həndbolda qazanıb: “Atletika üzrə respublika çempionatının mükafatçısı olmuşam. Atletikanı, həmçinin tennisi çox sevirdim. Həndbola gəlişim təsadüfi olsa da, bu idman növündə özümü tapdım. Elə ilk məşqlərdən sonra başa düşdüm ki, həndbol məhz axtardığım idmandır. Düzdür, nailiyyətlər heç vaxt asan qazanılmır. Çünki böyük idman sonsuz zəhmət tələb edir. Özünü idmana həsr etməlisən. Bunu isə əsl idmançı edə bilər”.
Bəs, bu gün Olimpiya çempionu nə arzulayır?
Cavabı çox sadə oldu: “Bir ana, nənə kimi hər yerdə uşaqların gülüş səslərini eşitmək istəyirəm. Arzulayıram ki, həm qızlar, həm oğlanlar kiçik yaşlarından komanda idman növləri ilə məşğul olsunlar. Onlar komanda şəklində hər bir işin öhdəsindən gəlməyin necə rahat olduğunu başa düşəcəklər. Artıq qızların da oğlanlar kimi, bütün idman növlərinə maraq göstərməsi yaxşı haldır. Bəzi komanda idman növlərində isə qızlarımız çox fəallıq nümayiş etdirirlər. İndi həyat çox dəyişib. Bunları görməmək mümkün deyil”.
XXI Olimpiya oyunlarının (1976, Monreal) çempionu, SSRİ çempionatının gümüş (1970–74, 1976–77), bürünc (1965, 1978, 1980, 1982-1984), SSRİ Xalqları Spartakiadasının gümüş (1974) və bürünc mükafatçısı (1975-1979) Rəfiqə Şabanova idmançı karyerasını başa vurduqdan sonra məşqçiliklə məşğul olub, həmçinin Azərbaycanın qadınlardan ibarət millisinin baş məşqçisi vəzifəsində çalışıb. Hazırda fəaliyyətini Azərbaycan Həndbol Federasiyasının vitse-prezidenti kimi davam etdirir.
Leyla QURBANOVA
XQ