Erməni keşişin dillə diş qırmaq hədyanı

Diş çox zəruri orqandır. Onun sağlam və möhkəm olmasından təkcə mədənin həzm prosesi de­yil, bütövlükdə, orqanizmin həyat fəaliyyəti asılıdır. 

İndi siz bir erməni keşişin diş haqqın­da “balladasına” diqqət yetirin: “2020-ci il müharibəsi zamanı Azərbaycanın diş­lərini sındırmalı idik. Erməni xalqının belə imkanı var idi, amma hakimiyyət bundan əl çəkdi. Əgər bunu etsəydik onlar daha 30 il təcavüzü unudacaqdı”.

Erməni apostol kilsəsinin Şirak ye­parxiyasının rəhbəri, arxiyepiskop Mika­el Acapayan iki gün əvvəl “NEWS.am” saytının müxbirinə Qarabağ barədə “si­yasi ekspert” qismində açıqlama verib: “Həyat göstərir ki, “torpağın bir qarışını da verməyək” yanaşması maksimalizm deyil, zərurət idi. Və mən bu prinsipə əməl edirəm. Türklər qərar verdikdə Ermənistan ərazilərinin təslim edilməsi mərhələsi dayanacaq. Amma türklər da­yanmayacaq, çünki onlar ermənilərdən fərqli olaraq “bir qarış torpaq da vermə­rik” prinsipinə əməl edirlər.

Arxiyepiskop Acapayan hesab edir ki, indiki hakimiyyət bir vaxtlar bu yanaş­maya riayət etmək istəyən erməniləri məsxərəyə qoyub. “İndi onlar “bir qarış torpaq da işğalda qalmayacaq” prinsi­pini diktə edən azərbaycanlıları ələ sal­mağa çalışsınlar”. Xaça qulluq edən, tə­bəələrinə humanizmdən saxta moizələr oxuyan erməni keşişi milli naqisliyini, qonşularına qarşı xəstə nifrətini heç cür gizlədə bilmir: “Sizi məhv etmək istəyən qonşularla sülh mümkündürmü? Haki­miyyət buna inanırsa, qoy, o dörd kəndi də versin”.

Əlbəttə, otuz il əvvəl işğal etdiyiniz, sərhədimizə bitişik həmin dörd kəndi də, anklav dediyniz o biri dörd kəndi də, hələlik, xoşluqla istəyirik. Dinə-imana gəlib, ağlınızı başınıza toplayıb halal tor­paqlarımızı qaytarmasanız, onda hansı tədbirlərlə onları geri qaytara biləcəyimi­zi özünüz bizdən yaxşı bilirsiniz. 

* * *

Bu, həmin “dişsındıran” Mikael Aca­payandır ki, bir il bundan əvvəl ermə­nilərin millət, xalq kimi hələ formalaş­madığını bəyan etmişdi. Nəinki bəyan etmişdi, hay soydaşlarının milli hislərini aşağılamışdı: “Xalqımızın yaşı beş min il deyil. Biz Vətən hissi olmayan, başqa dövlətlərin hesabına yaşayan qaraçı­lardan bir az yaxşıyıq, ya da pisik”. Er­mənilərin xəstəliyinin milli lovğalıqda ol­duğunu açıq söyləyən Acapayan millət olaraq özlərini ən aşağı pillədə görsə də, ermənini “ruslardan üstün, türklər və azərbaycanlılardan isə müqayisə olun­mayacaq dərəcədə yüksəkdə” görürdü. Dediklərinə özü şəkk gətirən erməni ke­şiş “miatsum” diaqnozlu xəstə millətinə ritorik sual ünvanlayır: “Bəs, əgər biz yüksəkdəyiksə, o zaman ölkəmiz niyə bu qədər kiçikdir və bu gün niyə bu qə­dər acınacaqlı vəziyyətdəyik?”. O, bu qənaətə bir il əvvəl gəlmişdi.

Bir ay bundan əvvəl isə belə deyir­di: “Bundan sonra hakimiyyətə gələn istənilən şəxs bu acı həqiqəti deməli­dir: Qarabağı, Naxçıvanı, Qarsı gələ­cək nəsillər qaytara bilər. Yox, əgər, o, “Qarabağı qaytaracağıq” desə, böyük səhv etmiş olar. Bir daha deyirəm, bu, mümkün deyil. İndi bizim qarşımızda bir vəzifə durur – İrəvanı qorumaq”. 

Nəhayət, dini–fəlsəfi gəlişmələrinin sonunda Acapayan belə bir məntiqi qə­naətə gəlir: “Erməni milləti xəstədir və onu sağaltmaq lazımdır ki, sasunlu da­vidlər çox olsun, qorxaq verqolar isə az olsun”. 

“İştah diş altındadır” – deyirlər. Amma dişin altına da gərək onun sındıra biləcəyi qidalar qoyulsun. Daha tamahı­na qul olub Azərbaycan qozunu sındır­mağa girişməyəsən. Bax onda dişindən də olarsan, qozdan da. Deyəsən, ermə­ni arxiyepiskopu Mikael Acapayan nəyə və kimə dış qıcadığının hələ də fərqində deyil. Nə olar, cürəti çatırsa, qoy bəxtini bir də sınasın. Onda bilər ki, dişi dil ilə – sözlə sındırmaq olmaz. 

İ.HƏSƏNQALA
XQ