(əvvəli https://xalqqazeti.az/siyaset/134320-dovlet-ehemiyyetli-xususi-tapsiriq
https://xalqqazeti.az/siyaset/134432-dovlet-ehemiyyetli-xususi-tapsiriq
https://xalqqazeti.az/siyaset/134529-dovlet-ehemiyyetli-xususi-tapsiriq
https://xalqqazeti.az/az/siyaset/134696-dovlet-ehemiyyetli-xususi-tapsiriq)

Heydər Əliyev məni təcili yanına çağırtdırmışdı. Görüş zamanı Ukrayna­dan gələn təyyarənin ruslar tərəfindən Gəncədə saxlanıldığını bildirdi. Rim­ma Nikolayevna Heydər Əliyevə zəng etmiş, ondan kömək istəmişdi. Gən­cə şəhər rəhbərliyi, milis idarəsi, digər hüquq-mühafizə orqanlarının cəhdləri uğursuz olmuşdu. Mənə dedi ki, sabah təyyarə Naxçıvanda olsun. Bu təyyarə­nin bizim üçün böyük əhəmiyyəti var­dı. Ukrayna əsgər və zabitlərini yola saldıqdan sonra sıra ruslara gələcəkdi. Hər dəfə Naxçıvana gələndə 100 nəfər əsgər və zabiti qonaqpərvərliklə yola salırdıq. Nəyin bahasına olursa-olsun təyyarə azad olunmalı idi.

Saat 13 radələrində təyyarə Gən­cəyə eniş etdi. Ümumi vəziyyəti öyrən­mək üçün aeroportun komandiri Firudin Qasımovun kabinetinə getdim. Firudin müəllim təyyarənin desant əsgərlər tərəfindən həbs olunduğunu söylədi. Heç kim təyyarəyə yaxın buraxılmırdı. Əfqanıstanda xidmət keçmiş mayor İqor Peçorskinin batalyonu təyyarəni nəzarətdə saxlayırdı. Aeroportun, şəhər rəhbərliyinin ünsiyyət yaratmaq cəhdləri bir nəticə verməmişdi. Firudin müəllimə birlikdə təyyarənin yanına getməyi təklif etdim. Üzərimdə olan vəsiqəmi saxla­maq üçün ona verdim. Aeroportun şöbə rəisi İsmayıl Əhmədov məni vuracaq­larından ehtiyat edərək getməməyimi məsləhət gördü. Yüz metrə qədər yaxın­laşdıqda Firudin müəllimə dayanmasını bildirərək irəli tək getdim. Təyyarənin üç tərəfinə qum kisələri düzmüşdülər, on nəfər avtomatlı əsgər təyyarəni qoruyurdu. Təxminən, otuz metr yaxın­laşmışdım ki, atəş səsi eşitdim. Bir az sonra ikinci atəş səsi gəldi. Onlar məni qorxutmaq, qaçırtmaq istəyirdilər. Əllə­rimi qaldıraraq “mən silahsızam” – de­dim. Qarşıma yekəpər bir mayor çıxdı. Bu, İqor Peçorski idi. Əlamətlərinə görə, desant zabitinə oxşayırdı. “Məndən qorxursan?” – deyə ona müraciət et­dim. “Axı, Əfqanıstana gedənlər qorxaq olmur, nəyə görə söhbətdən qaçırsan?” – deyə sual verdim. Sözlərim təsir et­mişdi. Qoluma girdi. Əsgərləri eşitmə­sin deyə təyyarədən on metr aralandıq. Kim olduğumu, haradan gəldiyimi so­ruşdu. Naxçıvan şəhərindən gəldiyimi deyəndə bir anlığa duruxdu. Məndən bir nəfəri tanıyıb-tanımadığımı soruşdu. Azər Məmmədovun adını çəkəndə “da­yan” – dedim. Azərin qısa tərcümeyi-ha­lını danışdım. Bundan sonra söhbətimiz dostcasına alındı. Mənə dedi ki, iki sa­atdan sonra təyyarəni apara bilərsən.

Telman Sadıqov “Niva” markalı av­tomobilin açarını mənə vermişdi. Təy­yarənin ekipajı mehmanxanada idi. “Saat yarımdan sonra Naxçıvana uçu­ruq” – deyəndə onlar əvvəl inanmadılar, sonra bir-birinin üzünə baxaraq yır-yığış etməyə başladılar. Onları Naxçıvana şəxsən özüm yola saldım. Rimma Niko­layevna Heydər Əliyevə rusların onları da həbs etmək istədiklərini bildirmişdi. Naxçıvana qayıdışlarını isə möcüzə adlandırmışdı. Mənim isə Gəncədə görüləsi işlərim hələ çox idi. Müəyyən ekstremist qrupların hərbi hissələrdən silah-sursat əldə etmək cəhdlərinin qar­şısını almaq üçün vacib görüşlər keçir­məli idim.

On il sonra mənə bir zəng gəldi. Telefonu açdım. Azər Məmmədov idi. Mənimlə görüşmək istəyirdi. Naxçıvan Sərhəd Dəstəsinin keçmiş rəisi, iste­fada olan polkovnik Nizaməddin Məm­mədovla birlikdə Bakıdan gəlmişdilər. Şam yeməyindən sonra çay süfrəsində üzümü Azərə tutub olmuş bir hadisəni onlara danışmaq istədiyimi bildirdim. Hər ikisi məni diqqətlə dinlədi. Axı, İqor Peçorski Azərə görə təyyarəni azad etmişdi. Qaranlıq bir məsələ var idi. Rəhbərliyin əmrlərini heçə sayaraq, təyyarəni buraxmaq sadə məsələ deyil­di. Sən demə, Azərlə İqor Əfqanıstanda birlikdə xidmət etmişdilər. İqorun Azərə nə borcu var idi? Sualıma cavab ala bilmədim, söylənilən xatirələr Azəri çox-çox uzaqlara aparmışdı...

Artıq prezident seçkiləri geridə qal­mışdı. Xalqımızda böyük bir ümid ya­ranmışdı ki, əcdadlarımızın arzuladığı, lakin görə bilmədikləri, Rusiyadan asılı olmayan müstəqil milli dövlət quru­lacaq. Çünki seçilən şəxs ümummil­li liderimiz Heydər Əliyev idi. Əbülfəz Elçibəy də milli azadlıq hərəkatının rəh­bəri olmuşdu. Bir dəfə Heydər Əliyev görüş zamanı Elçibəylə münasibətimin olub-olmadığını soruşdu. Onunla heç bir zaman görüşmədiyimi dedim, la­kin milli azadlıq hərəkatında sədaqət­li dostlarımın onunla isti münasibət qurduqlarını bildirdim. Ona dedim ki, indi xalqımız Heydər Əliyevlə Əbülfəz Elçibəyin birləşərək Dağlıq Qarabağ problemini həll edəcəyinə böyük ümid bağlayıb. Heydər Əliyev mənə bir vərəq uzatdı. Səhifənin yarısına qədər onun Əbülfəz Elçibəyə ünvanladığı təbrik te­leqramı idi. Oxumağımı istədi. Çox sə­mimi bir təbrik idi. Sonra digər bir vərəqi uzatdı. Səhifə axıra qədər yazılı idi. Bu, Əbülfəz Elçibəydən cavab məktubu idi. Əbülfəz Elçibəy Heydər Əliyev haqqın­da çox səmimi sözlər yazmışdı. Çox təəssüflər olsun ki, bu təbrik və cavab məktubu mərkəzi qəzetlərdə dərc olun­madı. Heydər Əliyev öz böyüklüyünü etmişdi. Milli birlik üçün ilk addım onun tərəfindən atılmışdı. Lakin xalqımız bil­mirdi ki, yüksək vəzifələrdə əyləşən kiçik adamların böyük iddiaları ümumi işimizə xələl gətirəcəkdir. Bu birliyi o nakəslər pozdular.

Heydər Əliyev mənə Azərbaycanın Müdafiə naziri Rəhim Qazıyevlə gö­rüşüb mövcud vəziyyətlə bağlı rəsmi bir məktubu təqdim etməyi tapşırdı. Məktubu Heydər Əliyevin müavini Asif Kələntərli yazmışdı. Məktubda Naxçı­vandakı ağır vəziyyətlə bağlı Müdafiə nazirindən hərbi yardım göstərilməsi xahiş olunurdu. Məktubu götürüb Gən­cəyə getdim.

Mürşüd Məmmədov yenicə Gəncə şəhərinə icra başçısı təyin olunmuşdu. Müsavat partiyasının üzvü idi. Ziyalı və vətənpərvər idi. Məni səmimi qəbul etdi. Biz öncədən tanış idik. Ondan Mü­dafiə naziri Rəhim Qazıyevin Gəncəyə gələcəyi vaxtı mənə bildirməsini xahiş etdim. Mürşüd müəllim mənə dedi ki, əgər Heydər Əliyev Siyasi Bürodan uzaqlaşdırılmasaydı, xalqımız Dağlıq Qarabağ problemi ilə üzləşməzdi. Öz salamını Heydər Əliyevə çatdırmağımı xahiş etdi. 

Aeroportda təyyarəmizi yükləyirdik ki, Naxçıvandan gələn sərnişin təy­yarəsi eniş etdi. Sərnişinlərin arasında Bəylər Eyyubovu gördüm. Ona yaxın­laşıb görüşdüm. Daxili İşlər Nazirliyinin rəhbərliyi tərəfindən göndərildiyini dedi. Nazirliyin beş-on min ədəd avtomat patronlarına ehtiyacı olduğunu bildirdi. Üç gün əvvəl Daxili İşlər Nazirliyində Bəylər müəllim, mən və Oruc Zalov (ha­zırda Azərbaycan Daxili İşlər nazirinin müavini, general-leytenantdır) Naxçı­vandakı ağır vəziyyəti bir saatdan artıq müzakirə etmişdik. Axırıncı dəfə onunla 2001-cı ildə yazıçı Güllü Məmmədova­nın “Qarabəkir əfsanəsi” kitabının (kitab Qars müqaviləsinin 80 illiyinə həsr olun­muşdu) beş nüsxəsini Heydər Əliyevə çatdırmaq üçün görüşmüşdüm. Kitabın yazılmasında mənim də bir az zəhmə­tim olmuşdu. Onunla keçmiş ağır günlə­ri yada saldıq.

Bir saat keçməmiş yüz min ədəd patronu Bəylər müəllimlə Naxçıvana Ukraynaya məxsus təyyarə ilə yola sal­dıq.

İki gün sonra Mürşüd müəllim ax­şam saatlarında Rəhim Qazıyevin Gən­cədə qonaq evində olacağını bildirdi. Axşam qonaq evində Rəhim Qazıyevlə söhbət etdik. Biz ilk dəfə idi ki, görüşür­dük. Bundan xeyli əvvəl onun müavini Baba Nəzərli ilə əlaqə yaratmışdım. O da bizim ümidlərimizi doğrultmadı, yəni Naxçıvana kömək göstərmədi. Mək­tubu Müdafiə nazirinə verdim. Rəhim Qazıyev məktubu oxuyub əsəbi halda üstümə atdı. Əyilib məktubu götürəndə dedi ki, gedin, qoy Naxçıvanı Heydər Əliyev qorusun. Dönüb yanındakı əli av­tomatlı cangüdəninə baxanda cəld sağ əlimi cibimə saldım. Üzünü mənə tuta­raq dedi ki, bir də səni Gəncədə görmə­yim. Dərhal otaqdan çıxdım. Sürücüm mühərriki söndürməmişdi, biz qonaq evindən uzaqlaşdıq. Azərbaycan Res­publikasının Müdafiə naziri öz sözünü demişdi. Bizə onlardan haray yox idi. 

Sözün açığı, Rəhim Qazıyev şəx­si təmənnasına görə Heydər Əliyevi sevməyə bilərdi, ancaq burada söhbət Naxçıvanın taleyindən gedirdi. Əbülfəz Elçibəyə yaxın olan dostlarıma Rəhim Qazıyevin Azərbaycana böyük prob­lemlər yaradacağından bəhs etdim. Hərbi düşüncəsi olmayan bu adamın tə­cili surətdə Müdafiə naziri vəzifəsindən azad olunması barədə öz təklifini ver­dim. Söhbət Vətənə böyük bir xəyanət­dən gedirdi. Xəyanətkar isə Müdafiə na­ziri Rəhim Qazıyev idi. Təəssüflər olsun ki, mənim sözüm eşidilmədi. Zaman mənim haqlı olduğumu sübut etdi. Son­ralar bunu dostlarım da etiraf etdilər.

İki gün sonra Xanlar (indiki Göygöl) rayonuna getdim. Rayon polis şöbəsi­nin rəisi polkovnik İlyas Məmmədovla görüşdüm. Humanitar yardım təşkil et­mişdi. Yükü aeroporta yola saldıqdan sonra vəziyyəti birlikdə müzakirə etdik. Onun kabinetindən Naxçıvana zəng etdim, Heydər Əliyevlə danışdım. O, mənə təcili Naxçıvana gəlməyimi tap­şırdı.

Heydər Əliyev çox narahat görünür­dü. Məni diqqətlə dinlədi. Həyatımın təhlükədə olduğunu, hər an həbs edilə və ya vurula biləcəyimi söylədi. Ona bildirdim ki, işlər yekunlaşmaq üzrədir, Naxçıvanın başı üzərindən təhlükə hələ sovuşmayıb. Gəncəyə qayıdacağımı israrla söylədim. Dostlarım məni çox ciddi qoruyurdular. Üç günə “yük dolu” doqquz təyyarəni Naxçıvana yola sala bildik. 

Ürəyimə danmışdı ki, xoşagəlməz bir hadisə ilə üzləşəcəyəm. Səhər tez­dən aeroporta gələndə o xəbəri aldım. Müdafiə Nazirliyi tərəfindən Naxçıvana uçuşlar dayandırılmışdı. Səbəb uçuş­ların təhlükəli olması, ermənilər tərə­findən təyyarələrin vurulması ehtimalı idi. Təcili Bakıya getdim, lazım olan ra­zılıqları alaraq Gəncəyə qayıtdım. Çox riskli bir qərar qəbul etmişdim. “Huma­nitar yardımı” Bakıya, oradan da Nax­çıvana aparacaqdım. 350 km məsafəni, çox sayda polis nəzarət postlarından keçməklə qət etmək asan olmurdu. Bu işin fasiləsiz görülməsi üçün bütün lazımi tədbirləri görərək, səfərbər ol­muşduq. Bakıdan Naxçıvana “Tu-134” və “Tu-154” sərnişin təyyarələri uçur­du. Öncə baqaja bizim “yüklər”, sonra isə sərnişinlərinki yüklənirdi. Təyyarələr İran İslam Respublikası üzərindən Naxçıvana uçurdu. Qonşu ölkənin nü­mayəndələri təyyarələrin Tehranda enməsini, yoxlanışdan sonra Naxçıva­na uçmasını bildirəndə Heydər Əliyev hava gəmisində yaşlıların, uşaqların olduğunu söyləmişdi. Onları narahat etməyin yolverilməz olduğunu demişdi. Son bir şansım var idi. Axşam Gəncə­də “Yak-40” təyyarəsinin pilotu Əliyev Tanrıverdi ilə görüşdüm. Ona sabah Naxçıvana uçmağı təklif etdim. Təklifimi qəbul etdi. Gəncə pilotları qəhrəman pi­lotlar idi. Ertəsi gün yük dolu təyyarə ilə Gəncədən Naxçıvana uçduq.

Ukrayna əsgər və zabitlərini biz yüksək qonaqpərvərliklə evlərinə yola saldıq. Naxçıvanda rus əsgər və zabit­ləri qalmışdı. Müəyyən təxribatçı qrup­lar onların ailələrinə qarşı yolverilməz hərəkətlər etmək istəyirdilər. Onların qarşısı qətiyyətlə alınırdı. Biz qonaqla­rımızı gül-çiçəklə yola salmağa hazırla­şırdıq.

Gəncədə olarkən bir xəbər aldım. Naxçıvanda hərbi anbarda partlayış baş vermişdi. On tona yaxın mərmi partlamışdı. Təxribatı ermənilər törət­məmişdilər. Sözün bitdiyi yerdir. Kimin tərəfindən törədildiyinə şübhə qalma­mışdı... 

Elşən Əliyevlə Gəncədə çox mü­hüm işlər görmüşdük. Elşən əsl xalq qəhrəmanı sayılırdı. Hüquqşünas olma­sına baxmayaraq, münaqişə başlayan gündən hadisələrin qaynar nöqtəsin­də olurdu. Bir çox kəndlərimizin alın­masında misilsiz xidmətləri olmuşdu. Barəsində saysız məqalələr, onlarca kitab yazılmışdı. Hərbi sənaye ilə ciddi maraqlanırdı. Hətta o bizə 100 mm-lik top mərmilərini yenidən istehsal etmək üçün mexaniki bir qurğu da vermişdi. Mərmilərin müxtəlif təyinatlı başlıqların­dan, barıtından və s. hissələrindən xeyli tədarük edərək Naxçıvana göndərmiş­dik. O cümlədən, 64 və 82 mm-lik mina­atanların mərmilərini də biz yığa bildik. Bunun üçün Ağstafa rayonundan külli miqdarda hissələr gətirmişdim. Elşənə dedim ki, bir təklifim var, sənin döyüş dostlarından ibarət bir tabor yarat, sizi Naxçıvana aparmaq istəyirəm. Koman­dir də sən olacaqsan. Təklifimi müs­bət qarşıladı. Naxçıvana qayıdanda Heydər Əliyevlə görüşümdə gəncəlilər­dən ibarət bir tabor yaratmaq fikrimi ona bildirdim. Ulu öndər təklifimi bəyəndi.

Gəncəyə qayıdanda Elşən otuz nəfərin siyahısını mənə verdi. Hazırda Gəncədə olmasalar da, təxminən, yüz nəfərdən çox könüllünün də adlarının siyahıya alınması xahişini bildirdi. Siya­hını Naxçıvanda Elman Abbasova təq­dim etdim. Beləliklə, Gəncə taboru Nax­çıvan Dövlət Milli Müdafiə Komitəsində rəsmi qeydiyyatdan keçirildi.

Gəncə Maşınqayırma zavodu­nun direktoru Eldar Qarayev altı ədəd “QRAD” kompleksinin hazır olduğunu bildirdi. Zavodun üç nəfər mütəxəssisini qurğuları quraşdırmaq üçün Naxçıva­na gətirdik. Elman bəy bizə qurğuları “Elektrotexnika” zavodunda altı ədəd Zil-131 markalı avtomobilə quraşdırmaq üçün hər cür şərait yaratmışdı. Burada Gəncədən gətirdiyim otuz ədəd döyüş vertolyotlarının raket atan qurğuları da quraşdırılacaqdı. Onların da kifayət qə­dər “C5” və “C7” mərmilərini Gəncədən gətirmişdik. Bir neçə gün əvvəl 50 ədəd iri çaplı pulemyot, 20 ədəd 82 mm-lik, otuz ədəd 120 mm-lik minaatan və on­ların külli miqdarda mərmilərini gətir­mişdik. 

İndi isə Gəncə taborunu gətirməyə gedirdim. Bir gün öncə onlarla görüşüb müvafiq söhbət apardım. Əsgərlərdə döyüş əhval-ruhiyyəsi çox yüksək idi. Elşən isə Kamo kəndində qaçqınlara verdiyi evdə birgə yaşayan həyat yol­daşına və üç azyaşlı övladına “tezliklə gələcəyəm” deyərək üç gün əvvəl mə­nimlə Gəncəyə qayıtmışdı. Ermənilər Kamo kəndini aramsız atəşə tuturdu, evin hər tərəfində güllə izləri vardı. Yerli əhali isə kənddən çıxmamışdı.

Naxçıvanda ən şiddətli döyüşlər Sə­dərəkdə gedirdi. Sədərək Naxçıvanın qapısı idi. Ona görə də ermənilər bütün güclərini orada cəmləşdirmişdilər. Öz­ləri üçün bəzi bənzətmələr qoşub söy­ləyirdilər. Qarabağı üzüyə, Naxçıvanı isə almaz qaşına oxşadırdılar. Coğrafi baxımdan Sədərəyin İrəvana yaxın ol­ması onlarda xəyal yaratmışdı. Bəzi strateqlər və siyasətçilər sonralar Qa­rabağdansa Naxçıvanı ələ keçirmədik­lərinə görə böyük səhv buraxdıqlarını etiraf edirdilər.

Heydər Əliyev Gəncə taboruna uğurlar arzuladı. Bütün hazırlıqlar gö­rülmüşdü. Elman bəylə görüşüb taboru Sədərəkdəki mövqelərimizdə yerləş­dirdik. O günə qədər ermənilər on üç dəfə Sədərəyə hücum etmişdilər. Er­mənilərin hücumunu gözləyirdik. Gəncə taborunun Naxçıvana gəlməsi muxtar respublikada böyük əhval-ruhiyyə ya­ratmışdı. İstər yerli əhali, istərsə də dö­yüşçülərimiz arasında döyüşü qazana­cağımıza böyük inam yaranmışdı. 

Ermənilərin növbəti hücumu on­lar üçün axırıncı oldu. Üç gün ərzində əsgərlərimiz qəhrəmanlıq göstərdilər. Elşən mahir topçu idi. Bizim topçuları­mızdan cəsur döyüşçümüz Abdulla, II Dünya müharibəsi veteranı Qafar dayı, istefada olan mayor Nurəddin Rəhimov, istefada olan mayor Ağaəli Əsədov və başqaları Naxçıvanın müdafiəsində ad­larını hərb tariximizə qızıl hərflərlə yaz­mışdılar. 

Gəncə taboru və bizim əsgərlər bu döyüşdə qəhrəmanlıq göstərdilər. Heydər Əliyev Gəncə taborunun əsgər­lərini mükafatlandırdı. Telman, Nəriman, Firdovsi, Gəray, Xanlar, İlqar, Ceyhun, Şahin, Oruc və digərləri döyüşlərdə çox fərqlənmişdilər. 

Heydər Əliyev taborun komandiri Elşən Əliyevə “Qaz-24” avtomobili ba­ğışladı. Döyüşdən sonra Heydər Əliyev Ermənistan prezidenti Levon Ter-Pet­rosyanın ona zəng edib, döyüşləri da­yandırmaq barədə xahiş etdiyini bildirdi. Üzümə baxıb gülümsədi. Axı, döyüşdən öncə erməni prezidentini onun ayağına gətirəcəyimizi bildirmişdim. 

Heydər Əliyev 1993-cü ildə prezi­dent seçildikdən sonra onun göstərişi ilə Azərbaycan televiziyasından bir qrup işçi məndən həmin epizodu lentə almaq üçün Naxçıvana gəlmişdilər. Gələnlər arasında telejurnalist Nurəli və rejissor Tofiq Gülməmmədov vardı. Çəkiliş Sə­dərək səngərlərində oldu. Bizimlə bə­rabər həmin hadisələrin iştirakçıları və şahidləri, Sədərək Rayon İcra Hakimiy­yətinin başçısı Adil Kazımov, rayon pro­kuroru Arif Rzayev, rayon məhkəməsi­nin sədri Mahmud Cəfərov və başqaları da çəkilişdə oldular.

Heydər Əliyevə bizə yardım edən­lərin əməyinin qiymətləndirilməsini söy­lədim. Ulu öndər mənim təqdimatımla otuz nəfərə təşəkkür məktubunu imza­ladı. Məktubları ara sakitləşəndən sonra sahiblərinə şəxsən özüm təqdim etdim. Heydər Əliyev daha çox fərqlənən on bir nəfəri Naxçıvanın “Fəxri vətəndaşı” adının verilməsi üçün təqdimat hazırla­mağıma göstəriş verdi.

Həmin günlərdə gedən döyüşlərdə biz şəhid vermədik. Ermənilərin çox­saylı canlı qüvvəsini, texnikalarını məhv etdik. Düşmənin bütün atəş nöqtələri əsgərlərimiz tərəfindən darmadağın edildi. Ermənilərin həyəcan dolu qışqı­rıq səsləri eşidilirdi. Qaçmağa yerləri yox idi. Minaatanlarımız onları göyə uçururdular. Hiss olunurdu ki, nə baş verdiyindən şoka düşüblər. Özlərini ta­mamilə itirmişdilər. 

Bu döyüşlərdə keçmiş Naxçıvan DTK rabitəçilərinin əməyini qeyd et­məmək insafsızlıq olardı. O vaxtdan bu günədək Naxçıvana hücum etmək üçün ermənilər özlərində bir daha cürət tapmadılar.

Tezliklə Heydər Əliyevin rəhbərliyi al­tında ruslarla təhvil-təslim prosesi başa çatdı. Sovetlər Birliyində Naxçıvan ilk bölgə idi ki, ruslardan hərbi əmlakı ala­raq, onları gül-çiçəklə yola salırdı. Rus diviziyasının yerinə Müdafiə nazirinin müvafiq əmri ilə briqada yaradıldı. El­man Abbasov briqadaya komandir təyin olundu. Beləliklə, Naxçıvanın üzərindən təhlükə sovuşdu. Lakin heç kəsin ağlına gəlməzdi ki, biz tezliklə torpaqlarımızın 20 faizini itirəcəyik. Heydər Əliyevlə gö­rüşərək, xeyli söhbətdən sonra Ali Məc­lisdən çıxdım. Görüş zamanı Heydər Əliyev mənə növbədənkənar polkovnik rütbəsinin verilməsi, habelə nazirliklər­dən birinə yüksək vəzifəyə təyin edil­məklə yanaşı, Azərbaycanın Milli Qəh­rəmanı adına layiq görülməyim barədə təqdimatın yazılmasına münasibətimi öyrənmək istədi. Səmimi şəkildə açıq­ladım ki, torpaqları işgal altında olan, əsirlikdə qadınları, qızları olan və şə­hidlərimizin intiqamını tam almayan bir məmləkətin əsl vətənpərvər övladı kimi o fəxri adı hələ qəbul etmək istəmirəm. Ulu öndər razılıq hissi ilə dedi ki, bu ca­vabı səndən gözləyirdim. 

2003-cü ilin əvvəlində Naxçıvan MTN-nin bir əməkdaşı mənimlə gö­rüşərək bildirdi ki, Azərbaycanın Milli Təhlükəsizlik naziri general-polkovnik Namiq Abbasov tərəfindən Naxçıvan Muxtar Respublikası Ali Məclisinə sə­nin doğma yurd uğrunda misilsiz tarixi xidmətlərinlə bağlı olaraq bir təşəkkür məktubu göndərilib. 

Ulu öndərin gözəl bir deyimi var: ”Qoy ədalət zəfər çalsın!” İllər keçdi, ədalət zəfər çaldı. 1993-cü ilin yayın­da Heydər Əliyev xalqın tələbi ilə Ba­kıya gəldi. Əvvəlcə Ali Sovetin sədri, sonra isə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti seçildi. Ulu öndər 2003-cü il dekabrın 12-də dünyasını dəyişdiyi günə qədər Azərbaycan Respublikası­nın iqtisadi və hərbi cəhətdən güclən­məsi yolunda böyük işlər gördü. Onun layiqli varisi Azərbaycan Respublika­sının Prezidenti, Silahlı Qüvvələrin Ali Baş Komandanı İlham Əliyev ata və­siyyətini yerinə yetirərək torpaqlarımızı düşmən tapdağından azad etdi.

Urfullah QURBANOV,
Naxçıvan Muxtar Respublikası Dövlət Müdafiə Komitəsinin
əks-kəşfiyyat şöbəsinin sabiq rəisi, Heydər Əliyevin səlahiyyətli hərbi nümayəndəsi