Uşaq ona doğma olan ata ətrini boyunun güclə çatdığı atasının yarımayağından alır!
Xalq şairi Ramiz Rövşənin “Qapı” poeması var. Ana müharibədə bir cüt ayağını qurban verən oğlunu qarşılamağa çıxır. Baxır ki, oğlunun boyu kiçilib. Elə bilir ki, oturub, onu ayağa qaldırmaq istəyir.
Amma nə oturmaq? Onun oturmağı da bu idi, durmağı da.
Oğul gəlib dizinəcən,
Hanı dizdən aşağısı?!
Oğlunun boynuna dolanmaq üçün uzanan ana qolları göydə qalır...
Yazıçı İradə Aytelin “Şuşamın ayaqları” adlı gözəl bir hekayəsi var. Uşaq müharibədən yarımcan gələn atasından ayağının niyə olmadığını soruşur.
Ata: – Şuşaya vermişəm, oğlum, – deyir.
– Şuşanın öz ayaqlarına nə olub ki, sənin ayaqlarını alıb?
– Şuşanın ayaqlarını düşmənlərimiz kəsmişdi, yeriyə bilmirdi. Mən də ayaqlarımı ona verdim.
Ata ona izah edir ki, Şahin əmi qollarını, Elmaz əmi gözlərini Şuşaya verib. Ona görə verib ki, Şuşa əlsiz-qolsuz, ayaqsız, gözsüz qalmasın.
Şükür ki, Şuşa indi görür, yeriyir və güclü qolları var.
Oğullar öz canlarından Şuşaya pay veriblər – biri ayağını, biri qolunu, biri gözünü.
Təki Vətən yaşasın...
Süleyman QARADAĞLI
