Həsən Mirzə, Dərələyəz necoldu,
Hardan alım Bolbulağın tayını.
Oğul istər bulaq üstə keçirə
Zamanını, həftəsini, ayını.
Nə yorulur, nə deməkdən doyurdun,
Öz dərdini yer üzünə yayırdın.
Gur suları bircə-bircə sayırdın,
Sən bilirdin bulaqların sayını.
Düşmənlərin gözlərini oyurdun,
Yurd sözünü göz üstünə qoyurdun.
Tərifini çox eşitdim o yurdun,
Görəmmədim baharını, yayını.
Torpaq yoxsa nə bayram var, nə şənlik,
Sənsiz qaldı o dağ, o düz, çəmənlik.
Həsən Mirzə, nə sənlikdi, nə mənlik,
Allah verib o yerlərin payını.
Təzədən qayıdaq Dərələyəzə,
Nə dərdin, nə də bir məlalın olsun.
Əyilib gözündən içdiyin bulaq,
Ən böyük dövlətin, cəlalın olsun.
Şirindi hər kəsə doğma yuvası,
İlqarı, imanı, əhdi, vəfası.
O yerin, o yurdun suyu, havası,
Yağın-balın olsun, zülalın olsun.
Çay kimi çağlayar, meh kimi əsər,
Sözdədi gözəllik, sözdədi kəsər.
Ürəkdən, könüldən yazdığım əsər,
Ana südü kimi halalın olsun.
Zəlimxan YAQUB,
Xalq şairi
.jpeg)
